۩۩ محرم آمد و روزم عزا شد ، حسینم وارد کرببلا شد ۩۩

محرم، اشک، دخیل

بوی نامت باز می پیچد خیالم را به هم،

بس که زیبا، شعرهایم خو گرفته با تو ای عطر گلابستان عشق!

... از راه می رسی و من باز هم عاشق خواهم شد؛ عاشقِ اشک، عاشق اندوه،

 عاشق ناله های نینوایی و عاشق نغمه های کربلایی.

«باز این چه شورش است ...»

باز محرمی دیگر و شوری دیگر، چشم ها، عاشقانگی از سر می گیرند

و دست ها، به تمنای عشق باز می شوند.

محرم، ماهِ باز کردن عقده های دل، در برابر عشق.

محرم، ماهِ دخیل بستن دل، به سقاخانه های اشک.

محرم، ماه طوافِ عرفانی، در حریم هفتاد و دو نام آسمانی.

محرم، ماه مرثیه های عاشورایی اشک؛ اشکی که با یاد امام حسین علیه السلام ،

 جلوه ای آسمانی به خود می گیرد.

محرم، ماه ناله؛ ناله های نینوایی، ناله هایی که طنین مویه ی تاریخ،

در عمق صدایش نشسته است.

محرم، ماه گریه، گریه های کربلایی؛ گریه هایی که نوایش، طاقت از دل عرش می رباید.

محرم، ماه، گهواره جنبانیِ حضرت علی اصغر علیه السلام ،

 ماه تماشای قامت زیبای حضرت علی اکبر علیه السلام ،

ماهِ آرزوهای قشنگ حضرت قاسم علیه السلام

و ماه عروج دست های آب آور حضرت عباس علیه السلام .

محرم، ماهِ زخم، ماه وداع، ماه شام غریبان، ماهِ کوفه، ماه شام،

ماه غمبار اسیران، ماه نیزه، ماه نِی و ماه خونبار شهیدان است.

مولای من، ای زنده ترین که دست های شفا بخشت، دردهای بشر را التیام می بخشد!

غربت دیرینه ی ما را که آکنده از اندوهان تو است، بپذیر عطر نامت،

از کربلای دل ها به مشام می رسد و کوچه های تخیّل را به مرثیه خوانی دعوت می کند،

 مولای من، یا اباعبداللّه !

محرم است و ز یادت دوباره لبریزم

کَرَم نما و ببین، عاشقانه های مرا

سیاه، مثل شبی بی ستاره، در باران

احاطه کرده غمی، حجم شانه های مرا

ترا قسم به غمِ عشق و اشکِ بی پایان زمن مگیر، همین پشتوانه های مرا

 

مولاجان! قسم به مرثیه های عاشورایی، قسم به اشک های دخیل بسته و قسم به شام غریبان

زینب علیهاالسلام ! که اگر نبود عشق تو، زندگی بیهوده بود.

محرم می آید؛ مثل پرنده ای غریب، از التهاب خاکستری آسمان.

ماه سرخ بلوغ؛ ماهی که در آن، عشق آفریده شد و مردانگی و شرف در عطش معنا گرفت.

ماهی که هیچ واژه ای گنجایش اندوه بی کرانه ی آن را ندارد؛ ماهی که هر ساله،

خون خدا را بر آسمان دنیا می پاشد تا ابرهای روزمره، سرخی آفتاب را نپوشاند.
محرم، ماه فریاد، ماه بیداری و پایداری است؛ ماهی که تمام تاریخ،

 وام دار یک نیم روز آن است.
ماهی که خاک و خون، آتش و عطش و مشک و تیر، رازهای سر به مهر آنند.
ماهی که هفتاد و دو آیه ی سرخ، بر صحیفه ی دل ها نازل شد و هفتاد و دو کهکشان،

در مدار هستی قرار گرفت.
ماهی که دست می افتاد و پر و بال می رویید.
ماهی که هر ساله انتظار من و تو را می کشد.
محرّم، فصل مَحرم شدن با خوبی هاست؛ فصل فشردن دست هایی که

در کنار فرات، رویید؛ فصل عاشقی کردن.
سال هاست که محرم سیاه پوش است و سینه ها از سوگ، در جوش و خروش.

سال هاست که کربلا، روزهای سردمان را گرما می دهد و بر شب های سیاه مان

نور می پاشد. کیست که آزاده باشد و محرم را به سوگ ننشیند؟

کیست که سوار بر راهوار اشک، به مهمانی عاشوراییان برود و شیفته برنگردد؟

کیست که در سفینه ی نجات وارد شود و در موج های هوس غرق گردد؟

کیست که حسین را چراغ راهش کند و در بیراهه های پر پیچ و خم، گم شود؟

کیست که گوش جان بسپارد و نام تو را در هیاهوی فرات نشنود؟