تو بمان بی من و من هم بی تو !

اینجا مهم نیست کجاست بی تو همه جا دور دست است ...






کم کَمَک بار سفر بستم و دارم می روم

شکوه از من نکنی!

که کمال تو اثر کرد به کردار دلم

تو زدی من خوردم

تو به احساس زدی ضربه ی سخت

من شدم خرد و ز حسرت مُردم

بارها گفتم و گوشَت نشنید:

که "غم تند دلم" میروم بی خبر از هرچه تپش

می روم بی احساس

تو نکن حرف ز نفرت آغاز

و تو هر بار به من خندیدی

و تو پاکی و روان بودن دل را دیدی

و تو از عاشقی ام رنجیدی!

کم کمک بار سفر بستم و دارم می روم

تو بمان با همه احساس پُری

تو پُری از خالی!

تو بمان بی من و من هم بی تو

تو بمان جای خودت

من ولی می روم این بار که بد جایی بود

دل طوفان زده و بی عطش و باخته ات

من ولی خواسته بودم ز خدا

که توانم بدهد

که تو را پُر کنم از حس روان بودن خود

که تو را بال و پری باشم و با هم بپریم

و خدا دید که گنجایش ما حد تو نیست!

و تو پرواز نخواهی که شناخت

و تو هستی پر نیست!

و دعاهای تو این بار گرفت

که تو این بار ز عشقت بردی

و به جان و دل این « آتش سرد »

یاد خود را تو به نفرت بردی!

" بهاره عامل نوغانی "