Unknown

... و من برگ بودم که توفان گرفت و دیدم که این قصه پایان گرفت

بهار تو آمد به دیدار من و آخر مرا از زمستان گرفت

کویر تنت را به باران زدند تن آسمان از عطش جان گرفت

تو می رفتی و چشم من چشمه بود و من خیس بودم که باران گرفت

عجب بارشی بود بر جان من که چون رودی از عشق جریان گرفت

هوای تو بود و خیال تو بود که دست مرا در خیابان گرفت

حقیقت همین است ای نازنین که چشمت غزل داد و ایمان گرفت

تو و کوچه و آن زمستان سرد و من برگ بودم که توفان گرفت