حسینممممم . . پسر گلم تولدت مبارک باشه عزیز دلممم

سلام

  امروز   89/11/6  تولد   پسرم حسین  هستش

  عزیز دل مامان  تولد  4 سالگیتو از صمیم قلب  بهت تبریک میگم  . . .

بهترینارو  واست ارزو میکنم  امیدوارم شمع  120 سالگیتو  فوت کنی  گل من

 

                    اینم کیک تولدت  عزیزززززززم:

خوشبختی و سعادت  تو  ارزوی من عزیز دلم

به یاد کربلا دل‏ها غمین است دلا خون گریه کن چون اربعین است . . .اربعین حسینی تسلیت باد

درسی که اربعین به مامیدهد، زنده نگهداشتن یادِحقیقت

وخاطره ی شهادت درمقابل طوفان تبلیغات دشمن است . . .

مقام معظم رهبری>>

رسید اربعین . . .

باز دلم خون شد و چشمم گریست

آنکه درین روز چون من نیست کیست؟

باز دگر باره رسید اربعین

جوش زند خون حسین از زمین

غرق تلاطم شده بحر محیط

یک سره درد است بساط بَسیط

شد چهلم روز عزای حسین

جان جهان باد فدای حسین . . .یا حسین

"محمد شریف صادقی(وفا)"

خسته ام می فهمید . . . ؟!

خسته ام می فهمید ؟!

خسته از آمدن و رفتن و آوار شدن

خسته از منحنی بودن و عشق

خسته از حس غریبانه این تنهایی

به خدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت

به خدا خسته ام از اینهمه لبخند دروغ

به خدا خسته ام از حادثه صاعقه بودن در باد

همه ی عمر دروغ

گفته ام من به همه

گفته ام:

عاشق پروانه شدم !

واله و مست شدم از ضربان دل گل !

شمع را می فهمم !

کذب محض است

دروغ است

دروغ !

من چه می دانم از حس پروانه شدن ؟!

من چه می دانم گل ، عشق را می فهمد ؟

یا فقط دلبری اش را بلد است ؟!

من چه می دانم شمع

واپسین لحظه ی مرگ

حسرت زندگی اش پروانه است ؟

یا هراسان شده از فاجعه نیست شدن ؟!

به خدا من همه را لاف زدم !

به خدا من همه عمر به عشاق حسادت کردم !

باختم من همه عمر دلم را

به سراب !

باختم من همه عمر دلم را

به شب مبهم و کابوس پریدن از بام !

باختم من همه عمر دلم را

به حراس تر یک بوسه به لبهای خزان !

به خدا لاف زدم

من نمی دانم عشق ، رنگ سرخ است ؟!

آبی ست ؟!

یا که مهتاب هر شب ، واقعاً مهتابی ست ؟!

عشق را در طرف کودکی ام

خواب دیدم یکبار !

خواستم صادق و عاشق باشم !

خواستم مست شقایق باشم !

خواستم غرق شوم

در شط مهر و وفا

اما حیف

حس من کوچک بود

یا که شاید مغلوب

پیش زیبایی ها !

به خدا خسته شدم

می شود قلب مرا عفو کنید ؟

و رهایم بکنید

تا تراویدن از پنجره را درک کنم !؟

تا دلم باز شود ؟!

خسته ام درک کنید

می روم زندگی ام را بکنم

می روم مثل شما،

پی احساس غریبم تا باز

شاید عاشق بشوم !

دیگر «خدا خدا! » به خدا هم نمی رسد . . . !

انبوه خاطرات - به حجم ِ نگاه من

شهری بدون شعر و شبی دل بخواه من



- بی بوسه - پرسه ها زدن از اشک تا خدا

دیوار ، بی بهانه کشیدن به راه من



در شعله می کشد تن عریان عشق را

بیچارگی ست سایه ی بخت سیاه من



آه! ای همیشه خنده! به فریاد من برس

در این سکوت سرد و غم انگیز ، ماه من !



با هر غزل به حال خودم گریه می کنم

آغوش سرد فاصله هایت! پناه من



امشب ، برای فاصله ها نذر کرده ام

کو باب استجابت و امیّدگاه من ؟



حالا «خدا! . . . خدا! . . . » به خدا هم نمی رسد

در فصل انجماد صدا مانده آه من


"  ابراهیم . ققنوس  "

شمع جان . . .

شمع جان می سوزد امشب شاهدش پروانه کو

شرح هجرانی ز سوز دل بگویم مو به مو



آسمان دل کنون تاریک و بی نور ای دریغ

ماهتابی کو برایش چهره آرد نو به نو



سرخی مشرق چو خون دل ز هجر یار بود

آفتابی کو برآید از دو مشرق رو به رو



صبح مشتاقان ز نور آفتابی روشن است

کو چنین خورشید تابان بهر جانم سو به سو



پرده پوشی راه و رسم هر چه زیباروی بود

هر چه گویی «لَن تَرانی» من به سویت دو به دو



عاشقان را توشه باید در ره دلدادگی

سالها این توشه باید جمع کردن جو به جو



دیده خواهم بینمت ای شمع جمع عاشقان

گر چه سوزد دیده گردم راهجویان کو به کو

بالهای دوباره ی پرواز . . .

وقتی از من فقط دلم مانده

فصل تکرار دل، تماشایی است

شاعر لحظه های ایمانم

در خیال شکست تنهایی است




وقتی از من فقط دلم مانده

از غرور پرنده سرشارم

در هوای دوباره ی رویش

مثل ابر بهار می بارم




در خیال دوباره ای با تو

شاعر یک شروع مغرورم

در تب لحظه های این آغاز

باز هم با تو از خودم دورم




باز هم با تو سایه ی تردید

در دلم بی اشاره می میرد

یک نفر نقش بی پناهی را

از من و ما و قصه می گیرد




یک نفر با من از تو می گوید

از تو که در پیِ حلولی باز

از تو از یک ترانه یک رویا

بالهای دوباره ی پرواز !




وقتی از من فقط دلم مانده

رنگ شعر پرندگی آبی است

باز در شور لحظه ی آغاز

چشم روحم اسیر بی خوابی است




"  نرگس عینی  "

Unknown

رخ زیبای تو را باد به یادم آورد

و من

این خسته ی نو خواسته از تنهایی

همچو یک شاپرک عاشق نور

باد را دیدم

و به سویش که گشودم بال

نه به باد بلکه به یاد

یاد تو باز مرا کرد جدا

از رخ تو

من به یاد تو بسازم دو قفس

از برای دل خود با دل تو

این قفس بگشا که دگر طاقت من طاق شده

روی خود را بنما که دلم چاک شده

 

روی زیبای تو را باد به خاطر آورد

ومن

همچو یک عاشق نو خواسته از خاک زمین

رو به نور

رو به تو

رو به همه زیبایی

حرکت کردم و باز استادم

لیک ریشه ام در خاک است

وتو

آن بالا

به تمنای دلم

میخندی

وفقط میخندی