دیگر نکن تلاش به آنجا نمی رسی
رودی تهی شدی که به دریا نمی رسی
آخر چگونه تکیه به عشقت دهم که تو
حتی حساب فاصله ها را نمی رسی
گفتم که عشق آخر دنیاست ، صبر کن
یک دست بی صداست ، تو تنها نمی رسی
از آن مسیر جاده به بن بست می رود
نفرین که نه ، نمی کنم ، اما نمی رسی
تنها شدن عذاب کمی نیست مرد ِ من
هرگز نگو به روز مبادا نمی رسی
یک روز می رسد که تو گم می کنی مرا
در خواب می روی و به رویا نمی رسی
با این که دل شکسته تر از هر شبم ولی
کاش بودی تا دلم تنها نبود
غمزده ، افسرده حال اینجا نبود
کاش در عشق من و تو نازنین
اینهمه شاید، اگر، اما نبود
فرض کن حسی به نام عشق نیست
فرض کن حسی میان ما نبود
من تفال می زدم، حافظ نوشت
حاصل جمع تو و او، ما نبود
کاش می شد لااقل مرز وصال
انتهای وسعت دریا نبود
ماه شبهای منی ، من دیدة ام
ماه شبها اینهمه زیبا نبود
کاش بودی تا دلم تنها نبود
گاهی اوقات انسان مجبور می شود
بعضی از آرزو های خود را
در قبرستان فراموشی چال کند
و آنها را با اشک و بغض هایش آبیاری کند
وقتی حرف های تلخ و چرکین را
از کسانی می شنوی که هیچ انتظارش را نداری
از درون خرد می شوی
و حتی توان گریستن هم نداری
وقتی حرف های غیر منتظره ای می شنوی
زخمهای دلت چرک می کند
و دیگر با هیچ مرهمی التیام نخواهد یافت
من می دانم این حرفها خوب نیست
اما نمی دانم چرا نمی توانم این حرف ها را نزنم
شاید زخمهای دلم چرکین شده اند
و نیاز به درمان دارند
و چه درمانی بهتر از . . .
مثل همیشه حرف آخرم و آخر حرفم را
با بغض می خورم ، عمدی است
گریه های خود را ذخیره کرده ام
باشد برای روز مبادا
اما در صفحه تقویم روزی به اسم روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد ،
روزی شبیه دیروز ، روزی شبیه فردا
روزی درست عین همین روزهای ماست . . .
دلتنگی ام را از تو پنهان می کنم ، برگرد
هر جور باشد چهره خندان می کنم ، برگرد
با اینکه از این گریه های غم گریزی نیست
بعد از تو آن را زیر باران می کنم ، برگرد
بوی نوازش های دستان تو را دارد
گیسوی خود را تا پریشان می کنم ، برگرد
آرام می گیرد در آغوشم به جای تو
بغض غریبی را که مهمان می کنم ، برگرد
از من سراغ بوسه هایت را نمی گیرند
وقتی لبانم را پشیمان می کنم ، برگرد
بی تو دلم را می سپارم دست پاییز و
این خانه را مانند زندان می کنم ، برگرد
قصدت اگر خاموشی این جسم بی جان است
کار تو را این بار آسان می کنم ، برگرد
"مرضیه خدیر"
می سرایم این بار ، یک غزل از شادی
با دلی غمدیده
می نویسم این بار قصه ی آزادی
شاید آرام شود ، دل بی کینه ی من
نشود بار دگر شعرم ، آیینه ی من
می نویسم شاید مردم دهکده ی غصه و غم
یک نهال از شادی بر دل خود کارند
و دل صخره و سنگ پراز احساس شود
کوه عاشق شود و
دل دریا بتپد
می سرایم شاید
عشق ارزان نشود
هیچ یاری دگر از خاطر یاری نرود
خاطر هیچ گل از خار مکدر نشود
شاید این بار کبوتر شوم و
زیر بارن نگاهت آرام
پر به آنسوی افق ها بکشم
تا که شاید
پس از این دوری تلخ
قدری احساس مرا درک کنی
می سرایم شاید
هیچ چشمی دگر ابری نشود
شاید آن خاطره سبز بهار
در دل این سرما باز تکرار شود . . . !
