کـــاش صـاحــب برســد . . .

کاش صاحب برسد بنده به زنجیر کند

این جوانان همه را در ره خود پیر کند

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی

چشم بر در بُود و دلبر او دیر کند

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد

با نگاهش به دل غمزده تأثیر کند

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من

خود بسازد دل ویرانه و تعمیر کند

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود

که ز گرمی لبش مسأله تغییر کند

چند سالی است که از هجر رخش می گِرییم

کاش با نیمه نگه از همه  تقدیر  کند

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا

در میان صُحُف فاطمه تحریر کند

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم

با همان لحن علی نغمه تکبیر کند

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم

تا فقط مجلس او جان مرا سیر کند

عاشورایی . . .

          
 
دلم امشب هوای گریه دارد

نوایم های های گریه دارد

برای غربت گل های زهرا

سکوتم هم صدای گریه دارد

ستون آسمان ها واژگون شد

دل سرخ شقایق غرق خون شد

زمین علقمه خشکید وقتی

تن بی دست سقا لاله گون شد

خروش چشمه احساس عباس

بهار بوستان یاس عباس

اگر هفت آسمان از هم شکافد

نزاید نیمه ای عباس عباس

فروغ پرتو خورشید زینب

شکوه سوره توحید زینب

برای نور بارانی دل ها

به دشت پر عطش رویید زینب

قسم بر خون و ایمانت اباالفضل . . .

امام حسین (ع) :

با گذشت ترین مردم، کسی است که در زمان قدرت داشتن، گذشت کند.

قسم بر خون و ایمانت اباالفضل

شوم هر لحظه قربانت اباالفضل

 تو هستی حامی قرآن و عترت

بنازم عهدو پیمانت اباالفضل

  کجایی ،  پرچم اسلام افتاد

 کجا مانده است دستانت اباالفضل

تو هستی ساقی اولاد حیدر

برس بر داد یارانت اباالفضل

خدا در چشمهای تو وفا ریخت

 شوم قربان چشمانت اباالفضل

حریم عشق بی تو سرد سرد است

نشسته عشق در جانت اباالفضل

شنیدم  تو همه مشکل گشایی

شود دستم به دامانت اباالفضل

زروز  زادنم تا روز مرگم

 شوم هر لحظه قربانت اباالفضل

من اوّلین مصراع نظم کربلایم . . .

 من اولین مصراع نظم کربلایم     من اولین جانباز دشت نینوایم

    نامم علی اکبر و در خلق و منطق         شبه ترین چهره به ختم الانبیائم

من اولین پیمانه نوش جام اشکم           چون رفته تا معراج دل صوت صدایم

   من اولین پیمانه نوش جام اشکم           چون رفته تا معراج دل صوت صدایم

   من  اولین  گلواژه  شعر  حسینم          یا  اولین  قربانی  کوی  منایم

   من شیر سرخ بیشه های الغدیرم          در خیبر فتح المبین خیبر گشایم

  من  کربلا  را  کربلا  آباد  کردم         در عشق و مستی کربلا بیداد کردم

 من با  عطش  تا اوج آزادی  پریدم         عطشان ترین لبهای عالم را بوسیدم

  شهدی که من نوشیدم از پیمانه عشق       شیرین تر از آن در همه هستی ندیدم


  زینب لبم را بوسه میزد  من زدستش     او دل به من میداد و من دل میبریدم

 او دور من می گشت و من هم دور زهرا ...   من تشنه بر لبهای او او آب دریا 
 

         من  غنچه  تکبیر  لبهای   حسینم          من یوسف کنعان زیبای حسینم

 

 
چون خال سبز هاشمی دارم به صورت    من نکهت شب بوی گلهای حسینم

  دارم  به  چهره  نور  سبز  فاطمیه        من خط و خال روی سیمای حسینم

  ای  اهل  عالم  من  نوای   نینوایم         چون که اذان گوی مصلای حسینم

در خلق و خلق و منطق و خیبر گشائی       گلواژه   دست  تولّای  حسینم

  چون ذوالفقار حیدری دارم به دستم        درصحنه میدان علی را ناز شستم

  من شیر سرخ بیشه های کربلایم          من لافتای حیدر خیبر گشایم

  ای اهل عالم من اذان گوی حسینم          چون رفته تا اوج فلک موج صدایم

  شمع حیسنی را من که من پروانه بودم   خوشگل ترین پروانه از پروانه هایم

  من نسخه پیچ اشک درمانگاه عشقم          من مهر هر نسخه در دارالشفایم

  جدم علی حلال کل مشکلات است        من هم علی اکبر مشکل گشایم

دارم مدال فاطمی چون روی سینه   من اشبه الناسم به زهرای مدینه 

  من روی قلبم عکس آزادی کشیدم         شهد شهادت را به آزادی چشیدم

 دل را به  دلبر دادم  و از دلبرم دل       با عشق از بازار آزادی خریدم

  من بلبلی هستم که در گلخانه اشک        شهد گل از لبهای آزادی مکیدم

  من جان زینب را به یک لحظه گرفتم     چون خون به پای نخل آزادی چکیدم

  زینب صدایم می زد و من می دویدم      تا اینکه در مقتل به دلدارم رسیدم

   من  کربلا  را  کربلا  آباد  کردم         ویرانه کاخ جهل و استبداد کردم

   من هم بلال و هم اذان گوی حسینم      در عشقبازی کربلا بیداد کردم

   من رهبر یک نسل و فرهنگی جوانم      در نینوا دانشکده ایجاد کردم

   من هستیم را در خم یک گوشه دادم       با نخل دین را با خلوصم شاد کردم

   بر لوح قلبم رهبر عرفان نوشته            ای عاشقان این کربلا شهر بهشته

   من دوره دیده در نظام ذوالفقارم          من غنچه گلهای باغ هشت و چهارم

چون ذوالفقار حیدری دارم به دستم        خیبر گشای دیگری در روزگارم

  من اولین جانباز اردوی حسینم          چون انقلاب کربلا را پاسدارم

  من زنده کردم نام جدم مرتضی را       من اکبرم یا حیدر دلدل سوارم

  هرگز ندارم افتخاری بهتر از این        من حجله بسته در بهار کار زارم    

    

تو زنده ترین حیدری عالمی بعد حسین، تو صاحب پرچمی...

                                مهدى(ع) منتقم خون امام حسین(ع)

یکى از القاب حضرت مهدى(ع) منتقم است. در توضیح علّت برگزیده شدن این لقب بر آن

حضرت مطالب زیادى در سخنان اهل بیت(ع) وارد شده است. از جمله در روایتى که از امام
 
محمّدباقر(ع) نقل شده، وقتى از آن حضرت سؤال مى‏کنند که چرا فقط به آخرین حجّت الهى

قائم گفته مى‏شود؟ آن حضرت در پاسخ مى‏فرمایند:

 چون در آن ساعتى که دشمنان، جدّم امام حسین(ع) را به قتل رساندند فرشتگان با ناراحتى در

حالى که ناله سرداده بودند عرض کردند پروردگارا! آیا از کسانى که برگزیده و فرزند

برگزیده تو را ناجوانمردانه شهید کردند در مى‏گذرى؟ در جواب آنها خداوند به آنان وحى

فرستاد که: اى فرشتگان من! سوگند به عزّت و جلالم از آنان انتقام خواهم گرفت هرچند بعد از

مدّت زمان زیادى. آن گاه خداوند متعال نور و شبح فرزندان امام‏حسین(ع) را به آنان نشان داد

و پس از اشاره به یکى از آنان که در حال قیام بود فرمود: با این قائم از دشمنان حسین(ع)

انتقام خواهم گرفت.12

همچنین روایت شده است که حضرت مهدى(ع) پس از ظهور بین رکن و مقام براى مردم

خطبه خواهد خواند و در مهم‏ترین قسمت خطبه به صورت مکرر با نهایت اندوه و تأثر شهادت
 
مظلومانه امام حسین(ع) را مورد اشاره قرار خواهد داد از جمله خواهد فرمود:


اى مردم جهان! منم امام قائم. منم شمشیر انتقام الهى که همه ستمگران را به سزاى اعمالشان

 خواهم رساند و حقّ مظلومان را از آنها پس خواهم گرفت. اى اهل عالم! جدّم حسین بن

على(ع) را تشنه به شهادت رساندند و بدن مبارک او را عریان در روى خاکها رها کردند.

دشمنان از روى کینه توزى جدم حسین(ع) را ناجوانمردانه کشتند...17

در حقیقت با این گونه از عبارات نوید انتقام خون به ناحق ریخته امام حسین(ع) را به جهانیان

 خبر مى‏دهد...

و هم چنین به دلالت روایات فراوانى شعار یاران امام مهدى(ع) پس از ظهور این جمله بسیار
 
الهام‏بخش است:

یالثارات الحفسَین(ع)18.

اى بازخواست کنندگان خون حسین(ع).

 این جمله اشاره به این معنا دارد که هنگام انتقام خون پاک امام حسین(ع) فرارسیده است

کسانى که مى‏خواهند از دشمنان آن حضرت انتقام خون به‏ناحقّ ریخته حجّت الهى را بگیرند

مهیا شوند.

                           

  برگرفته :http://nenavai.parsiblog.com/1822040.htm

 12.   دلائل‏الامامة، ص239.

 17.   الزام‏الناصب، ج2، ص282.

 18.   النجم‏الثاقب، ص469.

رسم وفا بیاموز . . .

  السلام  علی الرضیع الصغیر

      ^{________________________________}

         سلام    بر ان    شیر خواه   کوچک

     

شهادت پاره جگر سید الشهدا

کودک شیرخواری که بیش از شش ماه نداشت در حرم امام حسین بود.پس از شهادت علی

اکبر یک مرتبه صدای زنان خیام بلند شد امام آمد فرمود شما را چه شده گفتند طفل شیرخوار

سه روز است آب نخورده و از شدت عطش خود را به زمین انداخت امام، شیرخوار خود را

گرفت و سردست بلند کرد عرض کرد پروردگارا تو می دانی غیر از این کودک کسی را

ندارم و این شیرخوار از شدت عطش بر خود می پیچید،آنگاه برد طرف لشکر و برای او آبی

خواست.

فبینما هو یخاطبهم اذ اتاهم سهم مسموم له ثلاث شعب من شقی میشوم لعنة الله علیه فذبح الطفل

من الاذن الی الاذن.

هنوز سخن سیدالشهدا تمام نشده بود که تیر سه شعبه زهرآلود عقید بن سمعان یا حرملة بن

کاهل اسدی بر گلوی از گل نازکتر علی اصغر نشست پدر دید فرزندش چون ماهی به خود می

غلطد و خون جاری شد دست برد زیر گلوی علی اصغر و خون او را گرفت به جامه مالید و

به آسمان پاشید و عرض کرد خدایا شاهد باش این قوم بر ذریه پیغمبرت رحم نکردند.

شیرخواره را به سینه چسباند در حالی که خون جاری بود و عقب خیام برد و دو رکعت نماز

خواند و دفن کرد و اشعاری بسرود.

مسعودی و ابوالفرج اصفهانی و طبری نوشته اند چون امام حسین علیه السلام تنها ماند دیگر

از مردان جز علی بن الحسین علیه السلام کسی را نداشت آمد با عبدالله رضیع وداع کند او را

گرفت ببوسد در حال بوسه تیری از گوش امام گذشت و به گلوی نازک علی اصغر نشست و

بعضی هم نوشته اند که امام این کودک را دید از تشنگی به خود می پیچد به میدان برد سر

دست بلند کرد گفت ای قوم این شیرخوار من محتاج آب است با یک شربت آب خطر مرگ او

را بر طرف کنید هنوز سخنش تمام نشده بود که تیر دشمن آمد و او را به خون آغشت و

امام او را پشت خیام دفن کرد ولی دشمن بی شرم او را بیرون آورد و سر حضرت علی

اصغر را هم بریدند و جزء اسرا به شام بردند.

امام حسین علیه السلام برای هیچ کس روز عاشورا نماز نخواند مگر برای این طفل و هیچ یک

از شهداء را دفن نکرد مگر علی اصغر علیه السلام و خون او را نمی گذاشت به زمین برسد

و بسیار در شهادت او پریشان شد و به خدا شکایت این مردم را کرد...

دریا شده تشنه ی بوسه از لبان کودکی

متحیر مانده عالم از کمال کودکی



کودکی قصد شهادت کرده در دشت بلا

او که مهرش می کشد ما را به سوی کربلا



کودکی شش ماهه در آغوش ِ شاه عاشقان

درک ِ وصف او نکردند شاعران و کاتبان

نام او نام امیر مومنان است ، یا علی

او علی اصغر نماد ِ عاشقانست ، یا علی



تشنه لب جان می دهد تا که وفاداری کند

با شهادت از خداوند او هواداری کند



او عجب رسم ِ وفا آموخته از بابای خویش

او که رسم ِ عاشقانست این همه آوارگیش



او که نامش تا همیشه در دل و جان مانده است

او حسین است آنکه در راه خدا جان داده است



یا علی گو تا ابد رسم وفا از او بگیر

راه حق را پیشه کن ماننده اصغر تو بمیر...

Unknown

بر اساس روایت مشهوری از امام زمان (عج)ایشان:

آیه «کهیعص» را مرتبط با واقعه کربلا عنوان می‌کنند و «ک» را از نام کربلا، «هـ» را از هلاکت،

«ی» را نشانه یزید،

«ع» را نشانه عطش و «ص» را نشانه صبر دانسته‌اند.

در آن نفس که بمیرم در آرزوی حسینم    بدان امید دهم جان که خاک کوی حسینم

             

حضرت امام رضا(ع) فرمودند: «کانَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهرُ الْمُحرَّم لایُری ضاحِکاً» یعنی وقتی پدرم به

ماه محرم وارد می‌شد، دیگر خنده بر چهره‌اش دیده نمی‌شد.

مرحوم آیت‌الله ملکی تبریزی (ره) در مراقبات ماه محرم می‌گوید: «سزاوار است حال دوستان

آل‌محمد (ص) در دهه اول محرم تغییر کرده و در دل و سیمای خود آثار اندوه و درد این

مصیبت‌های بزرگ و دردناک را آشکار کنند.» و در ادامه مطالب خود اضافه می‌کند: «و نیز در دهه

اول هر روز امام حسین(ع) را با زیارت عاشورا زیارت کند و اگر می‌تواند مراسم عزاداری آن

حضرت را در منزل خود با نیتی خالص برپا نماید و اگر نمی‌تواند در مساجد یا منازل دوستانش به

برپایی این مراسم کمک کند و هر روز مقداری از اوقات خود را در مکان‌‌های عمومی به عزاداری

بپردازد.»

عزاداری و گریه بر سیدالشهداء از افضل قربات و دارای اجری بس عظیم و مورد سفارش اکید

ائمه اطهار (ع) است که نوشتاری جدا می‌طلبد و درباره آن کتاب‌ها نوشته شده است، اما ماه

محرم و حتی دهه اول محرم خود دارای موضوعیتی جدی است که مورد بحث ماست.

ائمه اطهار (ع) به زنده نگاه داشتن مصائب سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) اهتمام

جدی داشته‌اند. نقل است که ایّان بن شبیب به امام رضا (ع) وارد شد و ایشان از او پرسیدند که

آیا روزه‌ای؟ ابن شبیب می‌گوید: گفتم: خیر، حضرت فرمودند: امروز روزی است که زکریا (ع) دعا

کرد و خداوند دعایش را مستجاب فرمود و ملائکه خدا او را به یحیی (ع) بشارت دادند. آنگاه

فرمود: این ماه، ماهی است که در زمان جاهلیت هم، اهل جاهلیت آن را حرام دانسته و در آن از

ظلم و قتال دوری می‌کردند، اما این امت نه احترام این ماه را نگه داشتند و نه احترام پیامبر خود

را و در این ماه، ذریه پیامبرشان را کشتند و زنان او را اسیر کردند و اموال آنها را به غارت بردند.

ای پسر شبیب! اگر می‌خواهی بر چیزی گریه کنی بر حسین بن علی (ع) گریه کن ...» 

یا حسین "ع"

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است،

                    مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع  

  عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است،

                 مکن ای صبح طلوع ، مکن ای صبح طلوع

راز اشک برای امام حسین (ع) . . .

حسین بن على (ع) فرمود:

من کشته اشکم. هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‏کند مگر آن که ـ به خاطر مصیبتهایمـ گریه مى‏کند.

(بحارالانوار، ج 44، ص279)

روز اول محرم، وجود مبارک امام هشتم بسیار غمگین بود. ابن شبیب به خدمت حضرت

مشرف شد، دید حضرت بسیار غمگین است. عرض کرد: چرا غمگین هستید؟ فرمود: امروز

اول محرم است. تو اگر بخواهی گریه کنی، اگر می خواهی برای چیزی گریه کنی، بر ابی

عبدالله گریه کن! برای اینکه او که رفت، نگذاشتند جامعه ما طعم عدالت را بچشد، طعم عقل را

بچشد… سالار شهیدان را مظلومانه شهید کردند..

ایام متعلق به این خاندان و عرض ادب کردن به اینها برای خود ما فضیلت است. چون گریه

کردن ما را مسلح می کند. شما در دعای کمیل می خوانید که گریه سلاح مؤمن است، اسلحه

مؤمن است. اگر کسی اهل جهاد بود، خواست مبارزه کند، با دست خالی که نمی تواند بجنگد.

اگر خواست با دشمن بجنگد، سلاح او تفنگ است، گلوله است و… اگر هم خواست با غرور

و منیت و خودخواهی و نفس اماره بجنگد، این در دعای کمیل آمده است:و سلاحه البکاء (۱).

این گریه خالصانه به درگاه خدای سبحان، آدم را مسلح می کند. یعنی آدم را از غرور، از

تعدی، از ظلم و از خودبینی نجات می دهد، از احسن اثاثاً و رءیا (۲) نجات می دهد، ازطمع

نجات می دهد. حالا گریه خاضعانه در عبادت و غیرعبادت یک اثر دارد، گریه برای سالار

شهیدان یک اثر دارد. این گریه ما را به ولایت نزدیک می کند، به امامت نزدیک می کند، به

علاقه به آنها نزدیک می کند… انسان اهل گریه، رقیق القلب است؛ قسیّ القلب نیست. این که

گفتند به مجالس حسین بن علی شرکت کنید؛ برای اینکه جامعه، بهترین راه زندگی اش همین

است. آنهائی که با این معارف رابطه ای ندارند، بالاخره همیشه در زحمت اند. درباره خود

سیدالشهداء، حسین بن علی بن ابیطالب (سلام الله علیه) گفتند: انبیای الهی گریه کردند، وجود

مبارک پیغمبر (صلی الله علیه و سلم) گریه کرد. فاطمه زهرا و علی بن ابیطالب (علیهما آلاف

التحیّه و الثناء) گریه کردند…

خیمه ها را علم کنید!وجود مبارک ابی عبدالله گفت: اینجا کجاست؟ اسامی این سرزمین را

گفتند؛ نینوا و غاضریّه و امثال ذلک را گفتند، بعد گفتند: کربلاست، که حضرت فرمود: اینجا

باید بارانداز کنیم. هاهنا مناخ رکابنا، هاهنا مذبح اطفال نا، هاهنا مقتل رجال نا (۳). اینجاست؛

بچه هایمان را ذبح می کنند، مردانمان را می کشند، فرزندان ما را به اسارت می برند، همین

جاست. این را وجود مبارک ابی عبدالله از امیرالمؤمنین و از آباء کرامش شنیده بود؛ بیست

سال قبل از جریان کربلا، امیرالمؤمنین وقتی از جنگ صفین برمی گشت، به این سرزمین که

رسید از اسب پیاده شد؛ خاک را گرفت، بو کرد، دو رکعت نماز خواند، بعد فرمود:

هاهنا،هاهنا. همین جاست، همین جاست… به حضرت عرض کردند: چی اینجاست؟ فرمود:

هاهنا مصارع عشاق (۴). اینجا عاشقانی می آرمند.

حسین بن علی هم که دوم محرم وارد شد، فرمود: هاهنا، هاهنا. همین جاست، همین جاست.

اینجا شهید می شوند، اینجا ذبح می شوند. اینجا سر می برند، اینجا اسیر می گیرند. اینجاست!

فرمود: پیاده شوید! پیاده شدند؛ وقتی خواستند خیمه ها را علم بکنند، حضرت دستور داد خیام

زن و بچه در وسط باشد. خیام بنی هاشم که محرم اند، اطراف خیام زن و بچه باشد؛ خیام

اصحاب که به منزله پاسدار و نگهبانان اینها هستند، اطراف خیام بنی هاشم باشد؛ که با نامحرم

ها هیچ رابطه ای نداشته باشند. این صحنه در روز دوم محرم، اتفاق افتاد.شب عاشورا که شد،

عصر تاسوعا فرمود: همین نقشه و همین سامانه باشد، منتها اینها را جمع تر کنید. این طنابها را

به هم محکم گره بزنید؛ خیام بچه ها در وسط، خیام بنی هاشم اطراف، خیام اصحاب اطراف؛

اما فاصله کمتر، این طنابها به هم گره بخورد، که در این تاخت و تازها این خیمه ها نیافتد.

اطراف خیام را گودال بکنید- این چون جائی که نهر روان دائمی است، اطرافش نی روئیده می

شود- فرمود: این نی ها را بیاورید، در این گودالها بریزید، آتش بزنید که فردا از پشت خیام

کسی حمله نکند! این دستور را در شب عاشورا داد. فقط یک طرف جلوی خیام باز بود که این

رزمنده ها به میدان می رفتند، و اجسادشان را هم از همین راه به خیمه دار الحرب می

آوردند. بقیه راهها بسته بود؛ یعنی پشت اش گودال آتش بود… همین بود که وقتی عصر

عاشورا به خیام حمله کردند، به زین العابدین (سلام الله علیه) گفتند: اینها دارند می آیند، بچه ها

چه کنند؟ فرمود: فرار کنند، کسی در خیمه نباشد؛ عرض کرد: راه نیست!! اینها از چه راه

فرار کنند؟! تنها راهی که این خیام با میدان دارد، همین راه روبروست. اطرافش گودالی بودکه

آتش زدند که مبادا دشمن ها از پشت سر حمله کنند…

حکمت عاطفه نبوی

مکرر نقل کردند که وجود مبارک رسول الله صلی الله علیه و آله در حالات گوناگون گاهی

لبان مطهر ابی عبدالله را می بوسید، گاهی زیر گلوی حضرت را می بوسید. گاهی دکمه های

ابی عبدالله را باز می کرد، از زیر گلو تا سینه را مکرر می بوسید. مردم نمی فهمیدند برای

چه وجود مبارک پیغمبر این کارها را می کند! و با سایر بچه ها اینطور عطوفانه رفتار نمی

کرد…یک وقتی خون چشمان مطهر ابی عبدالله را گرفت و دید سینه مطهرش سنگین شده؛

فرمود: کیستی؟ جای بلندی نشسته ای! این جائی که تو الان پا گذاشتی، مکرر پیغمبر بوسید…

آن روز فهمیدند چرا وجود مبارک پیغمبر اینقدر لبان حسین را می بوسید، گلوی حسین را می

بوسید، سینه حسین را می بوسید. آن نقاط یا جای تیر شد یا جای سنگ یا جای نشستن شمر؛

والشّ مر جال س علی صدره (۵)…

        

برگرفته از:http://shiaha.com

پی نوشت :

تلفیقی از سخنرانی آیت الله جوادی آملی، حسینیه هدایت آمل ۱۱ بهمن ۴۸۳۱ و سخنرانی در حسینیه ارشاد آمل روزهای اول و دوم بهمن ۵۸۳۱٫
(۱) مفاتیح الجنان. دعای کمیل
(۲) مریم.۴۷
(۳) بحارالأنوار.ج۴۴٫ص۳۸۳
(۴) بحارالأنوار.ج۱۴٫ص ۵۹۲

(۵) بحارالأنوار.ج۸۹٫ص۲۲۳

کربلا . . .

امام حسین (علیه‌ السلام):

مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقۀ زبان‌شان است، تا زمانی که آسایش‌شان برقرار باشد گرد

آن می‌چرخند و آن‌گاه که با آزمایش غربال شوند، دینداران اندک خواهند بود.

بحار الأنوار، ج 44، ص 383

می وزد در باغ دل همچون نسیم

لطف بسم الله الرحمن الرحیم

باز امشب من ترنم می شوم

در زمین کربلا گم می شوم

مطرب آهنگی موافق ساز کرد

خلق را با کربلا دمساز کرد

کربلا کامل ترین واژه هاست

تازه تر از تازه های تازه هاست

کربلا یعنی شرابی لاله گون

کربلا یعنی که غمها لون لون

کربلا سرحد مستی و جنون

کربلا یعنی شرافت ، آزمون

کربلا آشفتگی های زمین

کربلا حق الیقین ،عین الیقین

کربلا یعنی سخاوت بی ریا

کربلا یعنی شهادت بی ریا

کربلا یعنی قرابت با خدا

کربلا یعنی حسین سر جدا

کربلا یعنی شرف ،آزادگی

کربلا یعنی همه بالندگی

کربلا یعنی قیام بی قعود

کربلا یعنی عبادت با سجود

کربلا یعنی مقیم حق شدن

کربلا یعنی جنون ، عاشق شدن

کربلا یعنی قلم یعنی قدم

کربلا یعنی صمد یعنی صنم

می شود در کربلا الله دید

صوت قرآن از سری بی تن شنید

زینب و قرآن شنیدن از سری

کو بد ازهر عیب در دنیا بری

زینب و غمهای عالم دیدنش

ما رایت الا جمیلا گفتنش

کربلا یعنی عبادت بندگی

کربلا یعنی سراسر زندگی

کربلا یعنی شروع انتظار

کربلا یعنی قرار بی قرار

می شود یکباره تا خورشید رفت

در میان آتش امید رفت

عشق یعنی سوختن بی واهمه

سوخت باید در کنار فاطمه

آه و آتش هر دو از یک جنس زاد

لیک آن ازدل زد و این از عناد

می شود تن را جدا سر را جدا

کرد زیر سم مرکبها رها

می شود از سر گذشتن نزد دوست

آری آری این سخاوت ها نکوست

می شود آزاد شد از ما سوا

از تعلق شد رها بی ادعا

شعله ای از غم به جان خود زدن

سوختن آنگاه خاکستر شدن

کربلا یک وسعت بی انتهاست

کربلا بهتر بگویم کربلاست                          محمد مهدی ناصری

 

آوای حسینی . . .

این حسین است به صحرای دلم خیمه زده

این حسین است که عالم ز غمش صیحه زده

او همان است که احیا شده دین از خونش

لب تشنه اش به دلم زخمی دگر باره زده