این حقم نیست ... این همه تنهایی ... وقتی تو اینجایی ...!

هنوز برایت مینویسم . . .

درست شبیه کودکی نابینا . . .

که هر روز برای ماهی ِ قرمز ِ مُرده اش غذا میریزد . . . !

در غریبی پنجه حسرت به دیوار کشیدم غریبی نکشیدی که بدانی چه کشیدم

امشب به رسم عاشقی یادی ز باران می کنم

در غربتی تاریک و سرد از غم حکایت می کنم

امشب وجودم خسته است از سردی دلهای سرد

آیا تو هم یاد منی در این غم شب های درد؟...!

عیدقربان ، جشن رهایی ازاسارت نفس وشکوفایی ایمان ویقین عیدسرسپردگی و بندگی بر شما مبارک . . .

ز اسماعیل جان تا نگذری مانند ابراهیم

به کعبه رفتنت تنها نماید شاد شیطان را

کسی کو روز قربان، غیر خود را می کند قربان

نفهمیده است هرگز معنی و مفهوم قربان را

. . . !

شعر زندگی ام نه وزن دارد و نه قافیه ... اما دردهایم ردیف است ...!

دلم تا عشقباز آمــــــد در او جز غم نمیبینم

دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمیبینم

دمی با همدمی خرم ز جانم بر نمی آید

دمم با جان برآید چون که یک همدم نمیبینم

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده

ولیکن با که گویم راز چون محرم نمیبینم

مدارا میکنم با درد چون درمان نمی یابم

تحمل میکنم با زخم چون مرهم نمیبینم

خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه

که من تا آشنا گشتم دل خرم نمیبینم

نم چشم آبروی من ببرد از بس که میگریم

چرا گریم کز آن حاصل برون از نم نمیبینم

کنون دم در کش ای سعدی که کار از دست بیرون شد

به امید دمی با دوست و آن دم هم نمیبینم ...!

خداوند در هیچ روزی به اندازه روز عرفه، بندگان را از آتش دوزخ نمی رهاند. پیامبر اکرم (ص)

اَللّــــــهُمَّ اجْعَلْ غِناىَ فى نَفْسى وَالْیَقینَ فى قَلْبى وَالاِْخْلاصَ فى عَمَلى وَالنُّورَ فى بَصَرى وَالْبَصیرَةَ فى دینى

خدایا قرار ده بى نیازى در نفس من و یقین در دلم و اخلاص در کردارم و روشنى در دیده ام و بینایى در دینم

التماس دعا ...!

خُـــــــــــــــــــــــدایا؟...!

تب عشق (باصدای علیرضا افتخاری) ...!

ز فراقت میسوزم ...  همه شب در تنهایی

به امیدی بنشستم  ...  که تو شاید باز آیی

من اگر عاشق گشتم ...  به هوای تو بود

به خدا شور عشقت ...  دل من بربود

تب عشقت جانم را ... همه شب میسوزاند

چه کسی در این دنیا ... غم من را میداند؟

عشق تو زده آتش بر دلم ... لحظه ای بنشین در محملم

ای شکفته در آوایم ... صبح روشن فردایم

خواب خوب من رویا هایم ... چاچراغ من خورشیدم

سایه سار من امیدم ...  با تبسمت خندیدم


 از شکفتنت گلها چیدم

دیگرم تو مسوزان بیش از این ... جان من به فدایت نازنین

لحظه ای نتوانم بی تو زنده بمانم ... عاشقانه بگویم عاشقانه بخوانم

بی تو من به دو عالم سرگردانم ... عاشقی سخن من جان من ز تو روشن

چون روی ز کنارم بی سامانم



عشق تو زده آتش بر دلم ...  لحظه ای بنشین در محملم

ای شکفته در آوایم ... صبح روشن فردایم

خواب خوب من رویا هایم ... چاچراغ من خورشیدم

سایه سار من امیدم ...  با تبسمت خندیدم

از شکفتنت گلها چیدم ...!

نزار قبانی ...!

نمى دانم چه کار باید کنم ؟
آیا باید از سرنوشتى که تو را
در پیش پایم قرار داد قدردانى کنم ؟
همان سرنوشتى که باعث شد
در چشمهایت آب شوم
همان چشمهایى که مرا در دریائى بی قرار غرق
و سیماى تو را بر چهره ام حک کرد
آن گونه که همه تورا در چشمهایم پیدا می کنند!
وحروف نام تو را در قلبم جای داد
و عشق تو را در خونم جارى کرد.
آآآه عشق من !
تو را به خدا به من بگو
آیا بعد از این همه عشق
عاقلانه است که فراموشت کنم ؟...!

به که باید دل بست ؟ به که شاید دل بست ؟ . . . !

سینه ها جای محبت، همه از کینه پر است
نیست یکتن که در این راه غم آلوده عمر
قدمی، راه محبت پوید خط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست
در نگاه من و تو حسرت بیفردائیست در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد
حیله پنهانیست
هر کجا مرد توانائی بر خاک نشست
از وفا نام مبر، آنکه وفاخوست، کجاست ؟
ریشه عشق، فسرد واژه دوست، گریخت
سخن از دوست مگو، عشق کجا ؟ دوست کجاست ؟ دست گرمی که زمهر
بفشارد دستت در همه شهر مجو
درد اگر سینه شکافد، نفسی بانگ مزن
درد خود را به دل چاه مگو
استخوان تو اگر آب کند آتش غم
آب شو، « آه » مگو
« خویش » در راه نفاق
« دوست » در کار فریب
« آشنا » بیگانه
شاخه عشق، شکست
آهوی مهر، گریخت
تار پیوند، گسست
به که باید دل بست ؟ ...
به که شاید دل بست ؟ ...!

مصرعی از قلب من با مصرعی از قلب تو شاه بیتی می شود در دفتر و دیوان عشق ...!