سکوت ...!

زمانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت

که قیمتم بشناسد به امتحان سکوت

منی که خاک نشین بودم از تجلی عشق

گذشته ام ز فلک هم به نردبان سکوت

نهفته باید و بنهفتم آنچه را دیدم

که عهد عهد غم است و زمان زمان سکوت

صفای این چمن از مرغان دیگر پرس

که من خزیده ام اکنون به آشیان سکوت

از این سکوت هم ای باخرد مشو نومید

چه قصه ها که برون آید از میان سکوت

شکار زیرک از این ورطه نگریزد

هزار تیر مغان دارد این کمان سکوت

چه شکوه ها که بگوش آید از زبان نگاه

چه رازها که برون افتد از دهان سکوت

بسی حکایت ناگفتنی به لب دارم

سرشک روز و شبم بهترین نشان سکوت

فغان سوختگان گوش دیگری خواهد

چه قصه گویمت ای دل از این جهان سکوت...!
                                                                                                                                "معینی کرمانشاهی"

کاش !

کـاش دفتـر خاطراتــم


چراغ جادو بود


تا هر وقت از سـرِ دلتنگــی


به رویش دست میکشیدم


تــو از درونش


با آرزوی من بیرون می آمدی ...!

مطمئنم هم زمان با دیدن لبخند تو چشم هایم روبروی هر غمی رویین شود...!

با تو می مانم که از نام تو دل آذین شود

 تا که شرح عشقمان یک قصه ی دیرین شود
آنقدر شور از دلم صَرف نگاهت میکنم
تا تمام تلخی چشمان تو شیرین شود
 آنچنان پرشور می رقصم که از تاثیر آن
موج موهای تو هم یک جور آهنگین شود
مطمئنم هم زمان با دیدن لبخند تو
چشم هایم روبروی هر غمی رویین شود
جالب است اینکه: فقط کافیست نام تو را
بر زبان آرم که از آن خانه عطر آگین شود
«دوستت دارم» اگر جزو گناهان من است
دوست دارم تا گناهم باز هم سنگین شود...!

"جواد مزنگــی"

یاخُدا؟...!

اگرکسی تو را با تمام مهربانیت دوست نداشت،

 دلگیرمباش؛

که تو نه گناهکاری نه او؛

من عیسی نامی را می شناسم،

 که ده بیمار را در یک روز شفا داد،

وتنها یکی سپاسش گفت ...

من خدایی را میشناسم؛


که ابر رحمتش به زمین و زمان باریده،


یکی سپاسش را میگوید و هزاران نفر...


پس ازناسپاسی هایشان مرنج؛


و در شاد کردن دلهایشان بکوش،


که این روح توست که با مهربانی


آرام میگیرد ...


خوبی کردن دلیل بر جاودانگی تو خواهد شد


پس به راهت ادامه بده ...!

فتوکل علی الله

فاضل نظری

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم

ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی بینم

به غواصان بگو کافیست هرچه بی سبب گشتند

در این دریای طوفان دیده مرجانی نمی بینم

چه بر ما رفته است؟ ای عمر! ای یاقوت بی قیمت!

که غیر از مرگ گردنبند ارزانی نمی بینم

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم؟!

که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد

که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم...!

گر از یادم رود عالم ؛ تو از یادم نخواهی رفت به شرطی که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

ناله زیر و زار من زارترست هرزمان

بس که به هجر می دهد عشق تو گوشمال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی

می رسد و نمی رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند

هم به مراد دل رسد خاطر بد سگال من

دیده زبان حال من بر تو گشاد رحم کن

چون که اثر نمی کند در تو زبان قال من

بر گذری و ننگری بازنگر که بگذرد

فقر من و غنای تو جور تو احتمال من

چرخ شنید ناله ام گفت منال سعدیا

که آه تو تیره می کند آینه جمال من

و باز ...

من دلم تنگ است و یار دلتنگ نیست

حال دل از من نمی پرسی چرا؟!

حال پرسیدن که دیگر ننگ نیست ...!

Unknown

نبودنت در من قدم می زند،

من زیر ِ باران!

تو دور میشوی، من خیس!

این دِلبری های ِ بهار است،

نیامده دیوانه می کند،

... کوچه را از تنهایی...!