سکوت...

مداد سرخ امیدم . . .

هنوزهم در پشت دیوار سکوت ...

گلهای رنگین آرزویم را . . .

نقاشی میکند . . .

حتی اگر

در سیاهی ِاتاق ِساکت ِ‌ بودن ؛

چراغ را شکسته باشی

وپرده ای کشیده

بر روح و دل وپنجره ام را . . .

تنگاتنگ هم کشیده

دنیا را خاموش کنی

از خورشید ِهستی بخش ِزندگی آدمی

افسوس که مداد سیاه،حماقتهای تو

سپیدی دل و روح وافکارم را

توان سیاه کردن ندارد . . .

بسیار کوچک است مداد تو

بسیار زیاد است وسعت قلب من ! . . .

شاید میشد نادیده گرفت ، صدا را

، وقتی که تو میگفتی : هیس ! ساکت باش !

شاید میشد بی تفاوت بود ترانه را . . .

وقتی که تو گفتی :هیس ! ، ‌همسایه میشنود

. . . ومن نیز میخواهم «آسوده »بخوابم درسکوت !

شاید میشود گذشت از حریر سفید

و شال سیاه و کلفت را

هدیه گرفت . . .

اما چگونه فریادی را

خاموش میکنی

‌که در درون وجدان خفته تو

روزی سرداده خواهد شد

اگر وجدانی باشد !

چگونه صدای پرنده را خاموش میکنی

وقتی طبیعت پرنده

آواز خوان درخت توست ؟

چگونه با کفن سفید

به آن دنیا میروی

وقتی پرده های سیاه زندگیت

کشیده بود بر همه ی هستی زندگی ؟!

چگونه هدیه وجودت را

با روح سیاه خود

نزد خداوند پس میدهی . . .

وقتی که او . . .

بزرگترین رهنمای شادی وعشق و زیبایی . . .

ناراضی ست . . . !

« من؟

باشد!! « من» سکوت میکنم !