یک قدم رو به خدا . . .

این روز و شبها را عجیب به خود مبتلایم آنقدر که مجال اندیشیدنم نیست

نه برای خود و نه برای فردایی که مرا لاجرم در دلواپسی هایش گم می کند .

می خواهم با تو بودن را تجربه کنم اما نه آنقدر که در تو گم شوم و پیدایت نکرده رهایم کنی .

بعید نیست اگر بگویم ثانیه هایم را با تو به انتظار می نشینم تا دقایق دست به دست ،

ساعتهای با تو بودنم را به فردایی رویایی تبدیل کند .

می بینی دیگر حتی ذوقی برای شاعرانگی زیستن چشمانم نمانده است

خدا می داند از کی و تا کی باید در حسرت اتصال با تو خشک قلم بمانم

و زبانم را در تکلم نام تو تر نکنم .

می دانی چقدر خسته ام وقتی بی تو بودن را تلخ و سخت تراززجر های روزگار

پشت سر می گذارم . اینجا حتی کلمات هم یاریم نمی کنند . یادش به خیر وقتی که

عاشقانه با تو می زیستم و عاشقانه زندگی را نفس می کشیدم .

اینبار اگر بگویم روزهاست کسی را عاشقانه زمزمه نکرده ام می گویند:

شاید من عشق ندیده ام . آری عشق ندیده ام و به تباهی روزهای به ظاهر

عاشقانه ام را گذراندم . و تو خوب می دانی که عاشقم کردی و در

نا سرانجام تفکرات واهی رهایم کردی و اگرچه چشمانم را به حقیقت

همه افکار نسنجیده ام روشن کردی اما ای کاش ...

کاش قلب عاشق پیشه ای را که به دستان خودت ساختی ، ای کاش

دل زخم خورده ام را تو به سوی عشق خودت راه می نمایاندی .

و عاقبت من بهتر از این نخواهد بود که باید سرمایه ی این همه عاطفه

و احساس باکرگی خویش را به پای دل مردگانی بریزم که عشق فقط

مشق کودکانه و شبانه شان است که بر زبان وضو نگرفته جاری کنند

و صبحدم نرسیده حتی به قداست حرفهای خودشان خطی سیاه بکشند و ...

این خط خطی های جاهلان پاک نمی شود و چگونه قلبم را به قلب های

آلوده پیوند زده ام !!!!

می خواهم با تو باشم و در خودم گم شوم ، چرا که تو خوب پیدایم می کنی

و اگر تو گم شوی ... خدا می داند پیدایت بکنم یا نه .

با من بمان ای همیشه ماندگار . دستم را بگیر در کوچه هایی که برای اولین بار

قدم می گذارم و من نمی دانم بر در و دیوار کوچه چه می گذرد . دستم را بگیر

تا بگذرم از همه کوچه پس کوچه ها و بن بست های غافلگیرانه زندگی .

روزهایی که هراس از آمدنشان سرتا پای وجودم را می لرزاند . و اگر تو

دستم را بگیری کهنه قلبی دارم که به نشان معرفت می دهم به تو . می دانم کهنه است

و پر خراش از زخمهای روزگار و می دانم که تو آنقدر معرفت داری که با نفس قدسی ات ،

صیغل بزنی و دوباره به خودم برگردانی . قلبی که سالهاست سو سو کنان در به در در

تاپ تاپ عاشقانه زدن هن و هن می کند .

راستی حالا که کمی خودمانی تر شده ایم ، می دانی که چقدر در حسرت با تو بودن

بوده ام و تو سایه وار همچون خیالی از کنارم گذشتی .

و با گذر یادی از تو فکر و ذهن و تنم را لرزاندی . خواستم دوباره عاشقانه نگاهت کنم و تو ...

حالا که محسوس تر از صدای تپیدن دلمی ، نزدیک تر از هر کسی که هیچوقت

بودنش را حس نکرده ام . آنقدر با منی و نزدیک به منی که می خواهم در تقدیر

از همه ی این لطافت های بی چون و چرایت ، پیشانی ات را ببوسم . راستی دیدی

به من چه گذشت . کاش نزدیک تر از این صدایت را می شنیدم . می دانی سکوتت

چقدر آزار دهنده است و تو همیشه در برابر خطاهای من سکوت کردی و صبوری

پیشه کردی . کاری نکنی که یکباره تلافی همه لجاجت هایم را یکباره بر من بینوا وارد کنی .

از قدیم الایام نازک خیال و زود رنج بوده ام و تو خوب بزرگم کرده ای . با من بگو

از همه شرارت هایی که غافلانه به آنها مبتلا شده ام . و هر بار جز گز گز لبهایم

حرفی برای گفتن نداشتم .

می دانم هر چه برایت بگویم و بنویسم کم است . از کجا نوشتن هم برایم سخت تر .

ماجرا به ورودم به این خاکسرا بر می گردد و تو عجب مرا به امتحانی سخت آزمودی .

روزی که برای اولین بار مرا به بزرگترین آرزوی کودکانه ام رساندی و کاش جاهلانه

نمی اندیشیدم . ...

نویسنده:" مهدیه معظمی (غزاله ) "http://asalbanu.blogfa.com از وبلاگ عسل بانو/