آرام می شوی و مرا موج می دهی . . .

زُل می زنم به چشم غزلهای بی کسم

دیگر به پای فاصله هایت نمی رسم



بر سوگ مرگ قافیه ها غبطه می خورم

پُر التهاب از این قلم ِ شور یا گـَسم



کالم به حس ِ لحظه ی غربت که در شماست

می ریزم از تمام ِ قدم های نارَسَم



این روزها بدون تو اینجا پُر از غم است

آقا! ترانه ها شده زنجیر و محبسم



نیلوفری ترین گلِ مرداب! یادتان

رنگین تر از گل است ، به بیچارگی قسم



من لعنتی تر از همه ی ابرها شدم

اما به مُهر بوسه ی دریا مقدّسم



آرام می شوی و مرا موج می دهی

امشب پُر از بهانه ی دریای اطلسم



حالا غروب جمعه ی آخر شد و هنوز

در انتظار آن گل ِ زیبای نرگسم

"ابراهیم ققنوس"