شریان حیات

غم ها که ناگهان سرازیر می شود سیل است، اما تو سد ساخته ای و غم ها را پشت سدت نگه می داری تا تو را و خانه ات را و امیدت را نبرند.

غم ها می بارند و می بارند و می بارند اما تو آنها را هدایت می کنی به سفره های زیرزمینی روانت و ذخیره شان می کنی برای روز مبادای روح؛  و هیچکس خبر ندارد که باغ سبز جان از چشمه اندوه سیراب می شود.

و هیچکس نمی داند این گل ها که می رویند زرد و سرخ و  رنگ رنگ از آب تیره غم نوشیده اند.

تنها تویی که می دانی که میوه های شیرین درختان تو پیش از این آبی تلخ خورده اند.

هر سیل یک هجوم بی محاباست برای درهم شکستن .

اندوه ها گاهی  سیلند و بی هیچ زنهاری می آیند و تو اگر مهیای چنین هجوم ناگهانی نباشی، فرو می ریزی و با سیل اندوه  خواهی رفت.

دیوارهایی بلند و پایه هایی استوار و سدی و بندی و راه آبی و تدبیری  و علاج پیش از واقعه ای.

تو این گونه از خویش مراقبت می کنی و نِقمت را  به نعمت بدل می کنی و شر را به خیر .

وگرنه جهان بر آب است و آدمی غریق درد و رنج.

سدی بساز در برابر این همه ناگهان، زیرا که سیل غم نباید که تو را در هم شکند...!