پیشاپیش سال نو مبارک . . .1390

دوباره بهار داره میاد,  با همه قشنگی و مهربونیش . ایشالله که ناراحتیا و غما رو از روزگار

پاک کنه و زیبایی رو به طبیعت برگردونه. طبیعت این اتفاقه قشنگ رو جشن میگیره ما هم

این جشن و زیبایی رو با یه سبد شکوفه و یه آسمون ستاره و یه دنیا محبت بهتون  تبریک میگم.

امیدوارم تو این سال جدید روزای قشنگ و خوب و پر موفقیتی رو تجربه کنید و از لحظه لحظش

لذت ببرید.

عید است ولی بدون او غم داریم

عاشق شده ایم و عشق را کم داریم

ای کاش که این عید ظهورش برسد

اینگونه هزار عید با هم داریم . . .


**  اللهم عجل الولیک الفرج  **


سالی سرشار از زیبایی برای شما ارزومندم

عید من باش گلم!

عید ِ من باش گلم!

سفره ای باش به اندازه ی عشق

هفت سینی به بُلندای دلت

و مرا دعوت کن

سرِ آن سفره ی ناب




ای تو همرنگ گلاب

دعوتم کن به شراب!

آن شرابی که ز انفاس ِ لب تو جاریست

و مرا مست ترین خواهد کرد




عید ِ من باش گلم!

تو مرا خانه تکانی کن از عشق!

که ببارد ز دلم

جلوه ی تازه ترین عید ِ رُخت

عید ِ من باش گلم . . .

فصل ، فصل ِ برگ ریزان است فصلِ عید نیست . . .

در دلم شور جوانیها که می جنبید نیست

دستهای آنکه غمهای مرا می چید نیست



کنج یک متروکه ای تنها نشستم بی رمق . . .

ماه آرامی که بر من نور می پاشید نیست



دلخوشی دیگر ندارم مملو از دردم ولی. . .

حال من را آن کسی که گاه می پرسید نیست



گاه گاهی خلوتم را باد بر هم می زند

در درونم آن پلنگی هم که می نالید نیست



نشکن این تنها درخت پیر را مثلِ تبر

بر لبان من سکوتی دال ، بر تأیید نیست



از تبرها پیروی کردن به دور از شأن ِ توست

سنگ بودن ،سخت بودن ، را دل ِ تقلید نیست



دیگر آشفته نشو، از خود نران درمانده را . . .

می رود آرام از اینجا حاجت ِ تهدید نیست



می رود آرام و سنگین ، بغض دار و سر به زیر

فصل فصلِ برگ ریزان است فصل ِعید نیست



منتظر هستم بگو برگرد دارم می روم . . .

زودتر زیرا که اینک فرصت تردید نیست

"سید مهدی نژاد هاشمی (م. شوریده )"

فصل سرد دوری . . .

مرا نسپر به فصل سرد دوری

که من از فاصله آزرده هستم

مرا از درد بی تابی رها کن

شکستم، در غم دوری شکستم




نگو پیوند ما آغاز رنج است

که من با رنج تو زیباترینم

به من فرصت بده درگیرِ با تو

به پای این دل شیدا نشینم




نگو این جاده تاریک و سیاه است

که چشمان تو فانوس من هستند

تمام سایه ها در باور من

به محض گم شدن در تو شکستند




کمک کن تا که من عاشق بمانم

اگر خواهی که مرگم را نبینی

اگر امروز و فردا هم بمیرند

به سوگ لحظه ها باید نشینی




کمک کن تا به تو پیچیده باشم

که من نیلوفرم در قصه ی دل

کمک کن تا که من بی تو نمیرم

در این بیهوده بودنهای باطل




بگیر از چنگ دیوِ ناامیدی

مرا با آیه های ناب ِ روشن

مرا نسپر به فصل سرد دوری

که دوری از تو یعنی مُردن ِ من!

"  نرگس  عینی  "

مرا اینگونه باور کن !

مرا اینگونه باور کن

که عاشقتر ز نیلوفر ، تنم را با تن مرداب آمیزم

که چون آن پیچک تابان و پیچنده

به دامان درخت تاک آویزم




مرا اینگونه باور کن

چو پروانه به گرد شمع می گردم

تنم بر آتش اندازم

من آتش را بر اندازم

که خود سوزنده چون خورشید

به دور خویش می چرخم




مرا اینگونه باور کن

چو برگی در میان دستهای باد می رقصم

به دام باد افتادم اگرچه

در آغوش نسیم تا اوج خواهم رفت

میان خاک افتادن نمی خواهم

من آن برگم که از تحقیر پای خلق می ترسم




مرا اینگونه باور کن

نه افسونگر نه دیوانه

نه جامم من ، نه پیمانه

خودم افسونم و حیرت

می ِ نابم ، چه مستانه




مرا اینگونه باور کن

به آغوشت بیاویزم

بپیچم دور گیسویت

شدم خاکستر عشقت

خودم رقصنده در کویت . . .

یک روز می شود که دوباره ببینمت . . .

از روی برکه ، باد ِ دل انگیز می وزید ،نیلوفری شکفته و لبریز خنده بود

تصویر ِ برگ نارونی در میان آب ، پروانه می فریفت و خیره کننده بود



آرام جسم و جان مرا باد می ربود ، بادی که رنگ و بوی فصولِ گذشته داشت

حس ِ خوش ِ دویدن در لای بوته ها ، آرام، می ربود و برایم کشنده بود



امروز زیر شانه ی دیوارهای داغ ، بادی نمی وزد که دگرگون شود دلم

حسی مرا به ورطه ی تکرار می کشد ، حسی که در تمام غزلهام زنده است



عمری گذشت و پیر شدیم و زمخت تر ، چشم ِکسی به خاطرمان گل نمی دهد

از پیش و رویمان دل پروانه می پرد ،گویا که دل سپردن بر ما زننده است



زنبور بوسه بر لب گلبرگ می زند ، شیرین شود لبان ِترک خورده اش دمی

اما به زیرِ یورش اندوه سهمگین ، حتی عسل بدون تو تلخی دهنده است



یک روز می شود که دوباره ببینمت ،لیلا شوی دوباره برایم شبیه قبل

مجنون شوم برای تو من روسپید تر ...مثل پَرِ سپید، که بال پرنده است . . .

" سید مهدی  نژاد هاشمی (م. شوریده)"

هر چه می خواهم غمت را در دلم پنهان کنم سینه می گوید که من تنگ آمدم فریاد کن

        فریاد . . .

مشت می کوبم بر در

پنجه می سایم بر پنجره ها

من دچار خفقانم خفقان

من به تنگ آمده ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم

آی

با شما هستم

این درها را باز کنید

من به دنبال فضایی می گردم

لب بامی

سر کوهی دل صحرایی

که در آنجا نفسی تازه کنم

آه

می خواهم فریاد بلندی بکشم

که صدایم به شما هم برسد

من به فریاد همانند کسی

که نیازی به تنفس دارد

مشت می کوبد بر در

پنجه می ساید

بر پنجره ها محتاجم

منهموارم را سر خواهم داد

چاره درد مرا باید این داد کند

از شما خفته چند

چه کسی می اید با من فریاد کند ؟

"فریدون مشیری"

اوج این حس . . .

چرا ما انسان ها اینگونه ایم . . .

چرا همیشه ، حتی در زمانی که خوبی را نشان می دهیم

باز هم می خواهیم بهترین ها تنها برای ما باشند

امان از این حس

امان از این حسٍ خود و تنها خود بودن

حسی که انسان ها را نادان نادان کرده است

حسی که بسیاری را

هر روز بیشتر از دیروز در خود فرو می برد




چرا تنهایمان نمی گذارد

چرا تنهایمان نمی گذارد تا کمی انسانیت انسان را تجربه کنیم

چرا تنهایمان نمی گذارد

تا هر روز بیشتر از دیروز

این همراه (تنهایی) بیشتر و بیشتر اوج نگیرد

این حس که بسیاری از ما

در حالی که فکر می کنیم هستند ، با ماست . . .

امان از این حس . . .

تماشایی ترین تصویر . . .

تماشایی ترین تصویر دنیا می شوی گاهی

دلم می پاشد از هم بس که زیبا می شوی گاهی



حضور گاهگاهت بازی خورشید با ابر است

که پنهان می شوی گاهی و پیدا می شوی گاهی



به ما تا می رسی کج می کنی یکباره راهت را

ز ناچاریست گر هم صحبت ما می شوی گاهی




دلت پاک است اما با تمام سادگی هایت

به قصد عاشق آزاری معما می شوی گاهی



تو را از سرخی سیب غزلهایم گریزی نیست

تو هم مانند حوا زود اغوا می شوی گاهی . .

یک دست بی صداست، تو تنها نمی رسی . . .

دیگر نکن تلاش به آنجا نمی رسی

رودی تهی شدی که به دریا نمی رسی



آخر چگونه تکیه به عشقت دهم که تو

حتی حساب فاصله ها را نمی رسی



گفتم که عشق آخر دنیاست ، صبر کن

یک دست بی صداست ، تو تنها نمی رسی



از آن مسیر جاده به بن بست می رود

نفرین که نه ، نمی کنم ، اما نمی رسی



تنها شدن عذاب کمی نیست مرد ِ من

هرگز نگو به روز مبادا نمی رسی



یک روز می رسد که تو گم می کنی مرا

در خواب می روی و به رویا نمی رسی



با این که دل شکسته تر از هر شبم ولی

در این تصورم که " تو فردا نمی رسی؟. . . "

" مرضیه خدیر "