Unknown

تورا من چشم در راهم ...

 

تو را من چشم  در راهم  شباهنگا م

 که می گیرند  در شاخ ((تلاجن))سایه ها  رنگ سیاهی

وز ان  دل خستگانت  راست اندوهی  فراهم ;

تو را من  چشم در راهم .

شباهنگام , در ان دم , که بر جا , دره ها چون مرده ماران خفتگانند;

در ان  نوبت که بندد دست نیلوفر  به پای سرو کوهی دام ,

گرم یاد اوری یا نه , من از یادت نمی کاهم ;

تو را من چشم  در راهم .

...پیمانه

پیمانه ای ساقی بده ،

تا من شفای دل کنم

این قلب افسون گشته را

از هجراو غافل کنم

جامی بده مّی رابریز

امشب تو سر مستم بکن

غافل مرااز خویشتن

وز آنچه که هستم بکن

جامم شده خالی ز مّی

پیمانه ام گشته تهّی

پرکن قدّح ساقی که من

در آسمان یابم رهی

پیمانه ام را مشکنی !

مّی را مریزی برزمین!

زیرا به قلب عاشقم

مرحم ندارم غیر ازاین!!!

مستم ولی افسرده ام

با غصه مّی راخورده ام

از فرط مستی ساقیا

از یادخودرابرده ام

اما فراموشم نشد

دردجدائی ساقیا !!!

با جام لبریز از شراب

آرام سوی من بیا

پیمانه ام را مشکنی

‌مّی رامَریزی بر زمین

زیرابه قلب عاشقم

مرحم ندارم غیرازاین!!!!

…فرزانه شیدا...

...خدایا مرا ببخش

خدا یا مراببخش.

اگر ماهی قلبم برخلاف رود توست .

مراببخش اگر شادابم وجسور .

اگر بی عقلم و عاشق .

خدایا مراببخش .

اگرمترسک باغچه ی قلبم،ایمانم را پرواز داده است .

واگر تورادرمیان خوشه های قلبم پنهان ساخته ام .

مراببخش اگر اینگونه ام

خدایا مراببخش ..........

......بار الها

دیر گاهیست  که تنها شده ام

قصه غربت صحرا شده ام

وسعت درد فقط  سهم من است

باز هم قسمت غم ها  شده ام

دگر ایینه  ز من  بی خبر است

که  اسیر  شب  یلدا  شده ام

من که  بی تاب  شقایق  بودم

همدم   سردی یخ ها  شده ام

کاش چشمان مرا خاک کنید

تا نبینم که چه تنها شده ام ....

شهادت غریبانه ی امام مسموم، جواد مظلوم(ع) بر شما تسلیت باد.امشب دخیل خدای جود هستم :

طائر عرشم ولى پر بسته‏ام

یاد دلدارم ولى دلخسته‏ام

آسمانم بى ستاره مانده است

درد من را سوى غربت رانده است

ناله‏ها مانده است در چاه دلم

قاتلى دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحى بر تنم

هستى و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسیده است

خنده‏ام را دیده و خندیده است

بر رضا هرکس دهد من را قسم

حاجتش را مى‏دهد بى بیش و کم

لاله‏اى در گلشن مولا منم

غصه دار صورت زهرا منم

زهر کین کرده اثر رویم ببین

همچو مادر دست بر پهلو غمین

در میان حجره‏اى در بسته‏ام

بى قرارم، داغدارم، خسته‏ام

این طرف یا فاطمه باشد جواد

آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

این طرف درد و غم و آه و فغان

آن طرف هم بی حیایی کف زنان

کس نباشد بین حجره یاورم

من جوانمرگم، شبیه مادرم

ریشه‏ها را کینه‏ها سوزانده است

جاى آن سیلى به جسمم مانده است

حال که رو بر اجل آورده‏ام

یاد باباى غریبم کرده‏ام

نیست یک درد آشنا اندر برم

خواهرى نبود کنار پیکرم

تشنه لب در شور و شینم اى خدا

یاد جدّ خود حسینم اى خدا

...فرداست روز جمعه

آوارگی دگر بس ، من را کَس و مرا بس

فریادرس ز ره رس ، فرداست روز جمعه

ای بهترین ترانه، بر بحر دل کرانه

ای هجر عاشقانه ، فرداست روز جمعه

ای ساربان کجایی؟ از ما چرا جدایی؟

محزون ِ شیعه هایی ، فرداست روز جمعه

حرف است که می آیی ، با تاج پادشاهی

سر می رسد جدایی ، فرداست روز جمعه

رو سوی ماه کردم ، عکست نگاه کردم

یکباره آه کردم ، فرداست روز جمعه

ما را بخوان تو مهدی ، از خود مران تو مهدی

خواندم دعای عهدی ، فرداست روز جمعه

آواره ی مدینه ، غمگین زخم کینه

مجروح بغض سینه ، فرداست روز جمعه

...خلوت بیتو

این خلوت بی تو مرا دلگیر کرده

هجرت مرا از زندگانی سیر کرده



بر روی برگی چند بیتی می نگارم

این بیتها حرف مرا تفصیر کرده



پای قلم بر صفحه تا لغذید دیدم

حرف دلم را این چنین تحریر کرده



چشم انتظاری بدترین درد است ، برگرد

بنگر که این درد عاشقت را پیر کرده



آمد طبیب از بهر بهبودم ولی گفت

این درد جانت را دگر تسخیر کرده



درد فراغت جانمان را بر لب آورد

بنگر چه با ما قسمت و تقدیر کرده



تا شد بروی گونه هایم اشک غلتید

دیگر تب هجرت و ِرا تبخیر کرده



هر کس که روی زرد من را دید فهمید

چندیست یار مهربانم دیر کرده

...سر را به روی شانه هایت کاش بگذارم

حالا مرا دیوانه می دانی یقین دارم
حالاکه اینگونه نگاهت را خریدارم

ابر غم انگیزی پراز بغض فراگیرم

دلتنگم امشب ، تا سحر یکریز می بارم

گم شد دلم در کوچه های بی سرنجامی

سر را به روی شانه هایت کاش بگذارم . . .

از دوریت افتاده ام در کام شاید ها . . .

از این همه آواره بودن سخت بیزارم

راهی نمانده پیش و رویم خوب می دانی . . .

دیگر پس از تو یک قدم هم بر نمی دارم

ای کاش می دیدی تمام شب نخوابیدم

من در خیال بودنت درگیر تکرارم

مثل پرستو. . . پر کشیدی رفتی و من هم . . .

باید که عشقم را به دست باد بسپارم . . .

                                             شاعر:  سید مهدی هاشمی نژاد

...

میان قطره های اشک

در شوری اشک

در خیسی ورق

در ناتوانی قلم بر نمناکی کاغذ

در بیصدائی محض

قلبی آب میشود

آنگاه که عشق

چون نسیم از پنجره ره میگشاید

و همنفس باد میگردد

دیگر برای سرودن بهانه ای نیست

از حرف تهی

از اشک سرشارم