....و خدا هست

غم و اندوه اگر هم روزی

مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات

از لب پنجره ی عشق زمین خورد و شکست

با نگاهت به خدا

چتر شادی وا کن

و بگو با دل خود

که خدا هست ؛ خدا هست . . .

او همانی ست که در تارترین لحظه ی شب

راه نورانی امید نشانم می داد . . .

ماه من! غصه اگر هست بگو تا باشد

معنی خوشبختی ، بودن ِ اندوه است

این همه غصه و غم

این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه!

میوه ی یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین. . .

ولی از یاد مبر !

پشت هر کوه بلند

سبزه زاری ست پُر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند

که خدا هست

خدا هست . . .

و چرا غصه چرا ؟!!!

...خدا ز معجزه اش دل نمی کَند

دنیا بچرخ چرخ زدن کیف می دهد ؟

وقتی جوانی ِ من بیچاره می رود



اینجا فقط بهانه ی بودن گرفته ام

خوابی گرفته ام که مرا آب می برد !



از دست غصه های خودم گریه می کنم

هی مضطرب نشسته ام . . . " ای وای...می شود؟ "



دیگر توان حوصله ام هرز رفته است

هرکس برای نفع خودش چانه می زند



هر روز داغ ِ دل ،شده ام سنبل ِ بلا

اما خدا ز معجزه اش دل نمی کَند



دنیا بچرخ تندتر از من عبور کن

جانم به شوق مرگ پِی ات تند می دود



                                                                    بهاره عامل نوغانی

منتظر نشسته...

سکوت را می شکنم

فقط برای یافتن صدایت

و انتظار می کشم آمدنت را

در سودای دیدنت

اگر چه خاطره هایت ملتهب می کنند نبودنت را

ولی من

انتظار می کشم طعم تلخ دوریت را

تا شیرین شود میوه دیدارمان

بازای اسطوره مراد من

بازای صبر ایوب به گلهای تمشک فراق

به چند بهار رسید

التماست می کنم

خزان را خواب کن

عشق را جامه سبز به پوش

شکوفه حرکت را از شبنم زفاف بیرون کن

من منتظر ظهورت نشسته ام

سپید رفتی

پس سپید بازای

که تاریکی از شرم چهره بر گرفته است

ومنتظر نشسته ...................

بدون شرح ...

...این غزلها همه جانپاره ی دنیای منند

پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان

باز هم گوش سپردم به صدای غمشان



هر غزل گر چه خود از دردی و داغی می‌سوخت

دیدنی داشت ولی سوختن با همشان



گفتی از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد

بغضشان، شیونشان، ضجه‌ی زیر و بمشان



نه شنیدی و مباد آنکه ببینی روزی

ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان



زخم‌ها خیره‌تر از چشم تو را می‌جستند

تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان



این غزلها همه جانپارهای دنیای من‌اند

لیک با این همه از بهر تو می‌خواهمشان



گر ندارند زبانی که تو را شاد کنند

بی صدا باد دگر زمزمه‌ی مبهمشان



فکر نفرین به تو در ذهن غزل‌هایم بود

که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان

شاعر : محمد علی بهمنی

Unknown

خدا آن حس زیبایی است که درتاریکی صحرا

زمانی که هراس مرگ

می دزد سکوتت را

یکی مثل نسیم دشت می گوید:

             کنارت هستم                  ای تنها

دوست داشتن یک زن ....

تو را دوست می دارم

نه بدان سان که تو مرا دوست می داری

که مرا پناهگاه خستگی ات دانی

و ندانی پناهت را نیز پناهگاهی لازم است




تو را دوست می دارم

نه بسان تو که بالش دلتنگیت باشم

و ندانی پرهای این بالش کنده شده از تنی است

و آغوشی گرم خواهد

تو را با آغوشی همیشه باز دوست می دارم

نه بسان آغوش تو که با شرط همراه است




تو را دوست می دارم

نه بدان ترس که تو داری

مبادا مرا از قفس دوست داشتنت برهانند

تو را دوست می دارم

نه آنگونه که تو مرا دوست می داری

از برای خویش که یار باوفایت باشم

و ندانی یاری من یاری می خواهد




تو را دوست می دارم نه برای خویش

نه به سان چنگکی بر قلبت

نه برای تسکین خویش

تو را دوست می دارم که همه چیز را نثارت کنم

اما دریغ که گاه در این نثار

گاه که بی رمق می شوم

دستم را نمیگیری




تو را دوست دارم

نه بسان تو

که مرا خدایی می انگاری که بی نیاز است!

تو را دوست می دارم

نه بسان زمینی تشنه

نه بسان دشت از باران

به سان ابر و آسمان که تو را دوست می دارد

و بی چشمداشت می بارد

گرچه آسمان را مهری از زمین آرزوست

سکوت...

مداد سرخ امیدم . . .

هنوزهم در پشت دیوار سکوت ...

گلهای رنگین آرزویم را . . .

نقاشی میکند . . .

حتی اگر

در سیاهی ِاتاق ِساکت ِ‌ بودن ؛

چراغ را شکسته باشی

وپرده ای کشیده

بر روح و دل وپنجره ام را . . .

تنگاتنگ هم کشیده

دنیا را خاموش کنی

از خورشید ِهستی بخش ِزندگی آدمی

افسوس که مداد سیاه،حماقتهای تو

سپیدی دل و روح وافکارم را

توان سیاه کردن ندارد . . .

بسیار کوچک است مداد تو

بسیار زیاد است وسعت قلب من ! . . .

شاید میشد نادیده گرفت ، صدا را

، وقتی که تو میگفتی : هیس ! ساکت باش !

شاید میشد بی تفاوت بود ترانه را . . .

وقتی که تو گفتی :هیس ! ، ‌همسایه میشنود

. . . ومن نیز میخواهم «آسوده »بخوابم درسکوت !

شاید میشود گذشت از حریر سفید

و شال سیاه و کلفت را

هدیه گرفت . . .

اما چگونه فریادی را

خاموش میکنی

‌که در درون وجدان خفته تو

روزی سرداده خواهد شد

اگر وجدانی باشد !

چگونه صدای پرنده را خاموش میکنی

وقتی طبیعت پرنده

آواز خوان درخت توست ؟

چگونه با کفن سفید

به آن دنیا میروی

وقتی پرده های سیاه زندگیت

کشیده بود بر همه ی هستی زندگی ؟!

چگونه هدیه وجودت را

با روح سیاه خود

نزد خداوند پس میدهی . . .

وقتی که او . . .

بزرگترین رهنمای شادی وعشق و زیبایی . . .

ناراضی ست . . . !

« من؟

باشد!! « من» سکوت میکنم !

دلگیرم...

دلگیرم . . .

مثل شبهای بلند کودکی های دور دلگیرم !

غمگینم . . .

مثل گریه های روزهای شش سالگی

پُرم و غمگینم !

خواهانم باش گمشده ی دور از دست !

و اینکه "تمام" خواهم شد

به شعر هایم خواهم سپرد تو را . . .

و اینکه "ناتمام" خواهند شد

و بعد ها اندکی بر واژه های ساده اش اشک خواهند ریخت . . .

و این شاید کافیست !




بابک کامیار

من به خدا سپردمت ...

من به خدا سپردمت ، ای همه آرزوی من

لحظه به لحظه دیدنت ، من به خدا سپردمت

ای همه زندگی من نذر برای دیدنت

چشم خمار نرگس است مست نگاه مست تو

ای که همه مستی من هست برای دیدنت

قد مثال سرو تو هوش برد ز هوشیار

ای همه عقل وهوش من رفت برای دیدنت

غمزه آن نگاه تو نیزه به دیدگان زند

ای که دو چشم کور من دید برای دیدنت

آن لب همچو غنچه ات باز شکوفه کی زند ؟

ای همه ی شکوفه ها تشنه برای دیدنت

پهنه رخسار تو ماه به توبره می کشد

ای همه ماه و اختران به صف، تا برسند به دیدنت