حسرت...

گذارم نام خود یکباره ؛حسرت؛
که شاید آورم ؛غم ؛ را به غیرت
زحرمان گر بخود نامش گذارم
نباید "غم " شود حیران ز حیرت!
چنان آورده غم بر روزگارم
که دیگر روز وشب برخود ندارم
چنان امید من درهم شکسته
که در* نومیدی خود درحصارم
ز دنیاوجهان حیرانم ومات
براین "بازندگی" هیهات ..هیهات!
که ناگه آنچنان روزم سیه شد
که منهم خود شدم جزئی ز امواّت!
گرفته آرزویم با جسارت
کمی ته مانده را غم کرده غارت!!
چنان روح ودلم در هم شکسته
که دل افتاده در رنج ومراّرت!

این شعر تقدیمی ست از یه دوست عزیز...

ابرم که می آیم ز دریا
روانم در به در صحرا به صحرا
نشان کشتزار تشنه ای کو
که بارانم که بارانم سراپا

پرستوی فراری از بهارم
یک امشب میهمان این دیارم
چو ماه از پشت خرمن ها بر اید
به دیدارم بیا چشم انتظارم

کنار چشمه ای بودیم در خواب
تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

به شب فانوس بام تار من بود
گل آبی به گندمزار من بود
اگر با دیگران تابیده امروز
همه دانند روزی یار من بود

نسیم خسته خاطر شکوه آمیز
گلی را می شکوفاند دل آویز
گل سردی گل دوری گل غم
گل صد برگ و ناپیدای پاییز

ابرم که می آیم ز دریا
روانم در به در صحرا به صحرا
نشان کشتزار تشنه ای کو
که بارانم که بارانم سراپا

پرستوی فراری از بهارم
یک امشب میهمان این دیارم
چو ماه از پشت خرمن ها بر اید
به دیدارم بیا چشم انتظارم

کنار چشمه ای بودیم در خواب
تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

به شب فانوس بام تار من بود
گل آبی به گندمزار من بود
اگر با دیگران تابیده امروز
همه دانند روزی یار من بود

نسیم خسته خاطر شکوه آمیز
گلی را می شکوفاند دل آویز
گل سردی گل دوری گل غم
گل صد برگ و ناپیدای پاییز

پرستوهای شادی پر گرفتند
دل از آبادی ما بر گرفتند
به راه شهرهای آفتابی

زمین سرد پشت سر گرفتند

امروز سالگرد ازدواجمونه...

بهت تبریک میگم عزیزم...

امیدوارم همدم  خوبی واست بوده باشم

همسرت...

موج غم...

چه آسان میدود
اشکم دوباره روی این گونه
چه سهل وساده مبرقصد
چنین اشکی به غمهایم
و من در دامن غمها
چه آزرده چه غمگینم
چه چیزی را
در این دنیای وانفسا
از آنِ سینه میبینم
که اینسان
در سکوت بی سرانجامم
نه شادم بلکه غمگینم
چه میخواهم از این دنیا
که سهل وساده هر قلبی
بدستی ظاهرآ خالی
دلم را میدرد
با گفته های خویش
…ومیبینم…
…و میبینم
که دستِ خالیش پر بود
زخنجرهای نامردی
چه آسان میشود قلبی درید
و بر سر یک سفره شامی را
به شکر یک شب دیگر
سپاسی گفت
ویکبار دگر سررا
بروی بالشی از پر
نهادوباز هم خوابیدو
فردائی دگررا دید
خداوندا کجائی
آخر از این غصه ها مُردم
مرا دیگر توانی نیست
دلم را چون همیشه
یارو یاور باش
مرا بار دگر
همراه وهمره باش
نه اشکم را
دگر پایان دهی از غم
نه روحم را
رها سازی ز بودنها
چه سان باید بگویم
خسته ام از بازی دنیا
رهایم کن مرا
ازجاودانه موج غم بودن
رهایم کن مرا
از اینهمه رویای بی فردا
سکوتم را تو بشکن
تا بگیرم روح آرامی
مرا آرامشی باید خداوندا
چه سان گویم بدرگاهت
نمیخواهم دگر من
لحظه ای دیدار فردا را
نمیخواهم دگر این
لحظه های تلخ دنیا را
دوباره باز دلتنگم
دوباره باز غمگینم
دوباره باز بیدارمم
دوباره باز بیدارمم

حاجت...

ای خدا ! درد دلم را با که گویم ؟!

بار دیگر بسته شد , درها برویم

بازهم سر کوفتن , بر درب بسته

بازهم راهی به پشت در نجویم

بازهم زاری و گریه , از ته دل ،

برهمان , ویرانه های آروزیم!

بازهم با اشک تلخ دیدگانم

چهره ی غمدیده را , باید بشویم ,

بازهم باید , به صحرای جدائی

یکّه وتنها ، ره دنیا بپـُویم ,

تیره گی های دلم ‌، پایان ندارد

در پی نوری خدایا ،

بی سبب در جستجویم

رنگ شادی را ندیدم ،

جز غمی بر دل ندارم

غم فقط چون یار جانی ,

میدود هر دم بسویم

ای خدا با سوز گریه ،

پشت درگاهت نشینم

تا که حاجـت را نگیرم ،

دست ازاین درگه نشویم
دست ازاین درگه نشویم!!!ـ

...

 

هیچ کس لیاقت اشکهای تو را ندارد و کسی که چنین ارزشی دارد باعث اشک ریختن تو   نمی شود.

دلم تنگ است...

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی 

         صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی   

شدم از درد و تنهایی گلی پژمرده و غمگین  

ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی  

میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم 

 چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی 

 تپش های دل خستم چه بی تاب و هراسانند 

 به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی 

 دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل 

 درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی 

 همواره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن 

 چه فرقی می کنداما تو که این را نمی دانی 

 

باران ببار...

ســــــوختم

بـــــــــــــــاران بزن

 شـــــــاید تو خاموشم کنی

 ســــوزش این زخمهــــــــا را

شــاید امشــــــــــب کــــم کنـــــی

من سراپای وجودم آتـــــــــــش است

 پس بـــــــــزن بـــــــــــاران بـــــــــــزن

 شــــــــــــــــــاید تــــو خــــــاموشم کنــــــــــی

عمیق ترین درد در زندگی ...

                           

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،

بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است

عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است

دلتنگی ...

به آسمان شعری بنویسید و بگویید :

یک ستاره نمی خواهد بدرخشد

چه می شود ؟

یک ستاره کمتر !

به دریا شعری بنویسید و بگویید

یک رود نمی خواهد یه دریا بریزد

 رودی اگر به دریا نریزد چه می شود ؟ 

 آب از آب تکان نمی خورد !

من می خواهم دور خودم حلقه بزنم

 بچرخم و آب بر آتشم بزنم

به شعر بگویید

یک نفر میخواهد

امشب غزل غزل بمیرد و در سپیده دمان

گریه کند .

کجاست...

دست براین دل غمگین مگذار

کز شرار دل من میسوزد

و دگر آینه هم با افسوس

همره دیدهء من گریه کنان

دیده بر دیده ی من می دوزد

با دلــم هیــچ مـگو

که ز بغضــی ســوزان

شاخه ی صبـــرو تحمل د آن

بی امان میشکند در اندوه

و دلم, همچو غروبی غمناک

پشــت کوهـی تنـها

در پریشـــانی روح

دعا دست نیازی دارد

پس خدای منه سرگشته کجاســت

که ببیند , دلِ ویرانم را

دیده ی خسته و گریانم را

بغض پنهان شده در جانم را

از دلم هیچ مپرس

که هر آن شب به مناجاتی پاک

در پس شــعله ی شمعی آرام

تا سحرگاه خـــدا

دیده ای بیــدار است

و درین نیـم ره رفتـهء خـویـش

در سوال دل خود وامانده سـت

که خدای منه سرگشته کجاســت

که اگر از سر رحمت بر من

در شادی را بست

با دلم باز بگوید ز چه رو

همچنان درب محبت بر دل

قفل و زنجــیر شد ه ست

و کدامین روزی پاسخی خواهد داد

بر مناجات منه حیرانـی

که بسـی آزرده

که بسـی وامـانده

همچنان گریانم همچنان گریانــم

پس خدای منه سرگشته کجاسـت

که مرا دریابد ، که مرا دریابد

منکه در این شب تردید سیاه

بس باو محتا جــم

بس باو محتاجــم