میلاد فرخنده بانوی کرامت حضرت فاطمه معصومه (س) روز دختررر مبارکککک

تاریخ چشم به راه فاطمه ای دیگر است. انتظار به سر می آید و شمیم دلنوازی، خانه خورشید را فرا می گیرد. خنکای حضور دوباره فاطمه (س) در فضای مدینه جاری می شود و کوثر فاطمی، جوشیدنمی گیرد.
آری به کوچه باغهای حرم تو پناه می آوریم و در سایه سار ملکوتی آن، نفسی تازه می نماییم. کنار نهراستجابت می نشینیم و قطره ای می شویم در آبی زلال اشک های زائرانت.
ضریح نورانی ات را در آغوش می گیریم و از بین شبکه های آن، مزار مطهرتو را تماشا می کنیم. باورمان نمی شود! آیا به این سادگی به زیارت تو آمده ایم! توکه زیارتت، همسان زیارت یاس گمشده مدینه است!

       حضرت مشرقی من          دل من پیش تواسیره

    خاک قم، خاک بهشته        هی بهونه تو می گیره...

اللهم عجل لولیک الفرج...

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد.....
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

(الهام گرفته شده از شعر حافظ)

پروردگارا کجا روم چه کنم چه بگویم کجا چاره بجویم !

گشته ام خسته از غم و جور ناله های روزگار !
پروردگارا ما شکسته و بد حال زندگی یابیم!
به دنبال جویبار پاک آب حیاتیم !
گریزی نداریم به تیغ غمش!
گشته ایم مقتول به بی پایانی های غمش !
یا رب !غیر یاری یار تو جانی نداریم !
خراب تر از دل خفته ما غمش ؛ جای نیافت!
اوساخت در دل تنگم جایی برای صدای تو !
آه و افسوس که بد جرمی نموده ایم به دل منتقم تو !
که طاعت ما نمی شود مقبول به درگاه تو !

سلام بر آنان که در فراق یار در کوچه پس کوچه های تنهایی سر به دیوار انتظار نهاده اند و چشم به راه نیم نگاه مهدی فاطمه اند...

ای گل نرگس... چه میشد که ما را در جمع پروانه هایت پذیرا می شدی؟چه میشد که تشعشع گرمی نگاهت به سویمان روانه می شد؟ نظری فرما بر کوچه تاریکمان. که همه پروانه شمع توایم. همه پروانه ها در این کوچه تاریک به امید حس کردن گرمای وجودت گرد هم امده اند. مولا جان نظری فرما...

هنـــــــوزم انتـــــظار و انتـــــظار اسـت
هنـــوزم دل به سـینه بیـقـــــرار است
هنـــــــوزم خـــواب میبینم به شبــــها
همان مردی که بر اسبی سوار است
همـــان مــردی که آیـــد جمعـه روزی
و این پایــــان خــــوب انتــــــظار است

 امام صادق ^{(علیه‌السلام)} پیرامون دشواربودن دین‌داری در زمان غیبت امام می‌فرمایند:

همانا صاحب این امر (امام عصر ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف}) را غیبتی است که نگهداشتن دین در آن زمان، همچون کندن خارِ گَوَن از بالا به پایین، و با دست است.

سپس حضرت مدتی خاموش ماند و آنگاه فرمود:

همانا صاحب این امر را غیبتی است. پس بنده باید تقوای الهی پیشه کند و به دین خود چنگ آویزد.

منبع: الغیبة نعمانی

            

روزی حضرت پیامبر ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} فرمودند:

می‌خواهید تنبل‌ترین، دزدترین، بخیل‌ترین، جفاکارترین و ناتوان‌ترین مردم را به شما معرفی کنم؟
گفتند: آری یا رسول‌الله!
حضرت فرمود:

بخیل‌تر از همه کسی است که از سلام کردن بخل ورزد.تنبل‌تر از همه کسی است که بیکار بنشیند و ذکر خدا نگوید.دزدتر از همه آن است که از نماز خودش بدزدد؛ در این‌هنگام نمازش را چون لباسی کهنه در هم پیچند و بر صورت او زنند.جفاکارترین مردم آن است که نام مرا بشنود و صلوات نفرستد.
و ناتوان‌ترین مردم کسی است که از دعاکردن عاجز باشد.

منبع: کتاب نصایح، ص221التماس دعا

اللهم عجل لولیک الفرج

قیصر امین پور:

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی؟

هر دم به هوای دل ما می آیی

باز آی و قدم به روی چشمم بگذار

چون اشک به چشمم آشنا می آیی!

پیمان شکن...

هر عهد که با چشم دل انگیز تو بستم

امشب همه را چون سر زلف تو ، شکستم

فریاد زنان ، ناله کنان عربده جویان

زنجیر ز پای دل دیوانه گسستم

جز دل سیهی فتنه گری ، هیچ ندیدم

چندان که به چشمان سیاهت نگرستم

دوشیزه ی سرزنده ی عشق و هوسم را

در گور نهفتم به عزایش بنشستم

می خوردم و مستی ز حد افزودم و ، آنگاه

پیمان تو ببریدم و پیمانه شکستم

عشقت ز دل خون شده ام دست نمی شست

من کشتمش امروز بدین عذر که مستم

در پای کشم از سر آشفتگی وخشم

روزی اگر افتد دل سخت تو به دستم

سیمین بهبهانی

این شعر تقدیمی ست از یه عزیز..

ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته

از های و هوی دنیا امشب دلم گرفته


یک سینه غزق مستی دارد هوای باران


از این خراب رسوا امشب دلم گرفته


امشب خیال دارم تا صبح گریه کنم

شرمنده ام خدایا امشب دلم گرفته

خون دل شکسته بر دیدگان تشنه

باید شود هویدا امشب دلم گرفته

ساقی عجب صفایی دارد پیاله ی تو

پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته

گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است

فردا به چشم اما امشب دلم گرفته...

خوشحال میشم منو در بهتر شدن این دفتر یاری کنید.... سحربانو>>

خاموش خواهم بود....

لب فرو بندم, ازاین پس در برِ دلدار خویش .بعداز این از دل نگویم .در حضور یار خویش

.دل بسوزم در سکوت وسینه سوزم درخـفا .لحظه ای بااو نگویم .از دلِ بیمار خویش

.همچو برگی در خـزان .افتادم, ز چـشمان او او که چیده قلب ما از شاخه ی ‌گلزار

خویش!! بعد از این دیگر پناهم سینه ی دلـدار نیست .در پناه آن خدا خواهم مدّد

برکار خویش .سینه میسوزم چو شمعی .‌اشک میریزم خموش در سکوتی جاودان

گِریم به حال زارخویش در پریشان سینه دارم ناله ها با سوز آه لب فرو بندم ، نگویم

سینه ی ‌دیوار خویش در شـب افسردگی آزرده قلب و بیقرار خلوتی دارم به اشک وُ

دیده ی ‌بیدار خویش کو کسی تا بر اجل از من رسانداین پیام کِای اجل! بر تودهم این جان بی مقدار خویش

بیش ازاین صبرو قراری را ندارم کن شتاب!!! تا ندادم جان بدست غصه ی

خونخوارخویش ناامیدم، بسکه عمرم در سیاهی ها گذشت بسکه کردم زندگی با

غصه ی ‌بسیارخویش بسکه دیدم جوریار وقهر وبی مهری او بسکه پیچیدمبخود در

خلوت پندارخویش بسکه عمری زندگی این سینه رادرهم شکست بسکه افتادم ز پا

در صحنه ی پیکار خویش بسکه دیدم غصه را در کنج قلب وخانه ام بسکه جنگیدم به

غم در بازی تکرارخویش بسکه صدها چاره کردم چاره ای هرگز نشد بر یکی ازآنهمه

صد مشکل دشوارخویش بسکه رفتم سوی یارم با هزاران آرزو تا بسوزاند مرا در

آتشِ آزارِ خویش بعدازاین از بی کسی بر دفترم,آرم پناه تا فروریزم غمم را درتن

اشعار خویش...

بیا امشب...

بیاامـشب مرا,از غـم رهـا کن
طبیبم باش و دردم را شــفا کن

بیا بابوسـه ای گرم وتوانبخش
تـب سـوزان ِعـشقم را دوا کن

بیـااز هـجر تو بیـمارم امـشب

مرا ازدرد جــانسـوزم رهـا کن

بیـا حتی اگـر، نآئی بـدرمان
بیـا پــس باغــمم ودرد صفا کن

بیـا با نغـمه ی این اشکِ رقصان

بـرقــص وُبـر دل زارم جـفاکن

بیا جانم بگیر و درد بُستان
ولی تـا زنده ام ، بـرمـن وفا کن

بیا یاری کن و دل را مَرنجان

مرا زین درد جانسوزم جدا کن

مدتی هست در آزارم و میدانی تو!!!

مدتی هست در آزارم و میدانی تو

                      به کمند ِ تو گرفتارم و میدانی تو

                                        از غم ِ عشق ِ تو بیمارم و میدانی تو

                                                              داغ ِ عشق ِ تو به لب دارم و میدانی تو

                                                              گر ز آزردن ِ من هست غرض مردن ِ من

                                       مرده ام!آزار مکش از پی ِ آزردن ِ من

                ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد؟

به جفا سازد و صد جور برای تو کشد؟؟

اما...

امروز

خسته و  دلزده از منی

هر جا که نامی از عشق باشد,

از ان دوری میکن

هر جا که سخن از عشق_من باشد,

اما روزی خواهد رسید

که دلتنگ می شوی...

دلتنگ برای عشقی پاک...

دلتنگ برای عاشقی بی مدعا...

دلتنگ برای  کسی که

دوستت بدارد عاشقانه...

دلتنگ برای من!!!

....باروون میشم تا بغضمو ببارم  جاده ای نیس پا رو خودم میذارم

سنگ_غرورتو نز به شیشه م    باشه دیگه مزاحمت نمیشم!!!!!!!

ای اشک...ای غم...

بگذارید بگریم

بگذارید بگریم به پریشانی خویش

که به جان آمدم از بی سرو سامانی خویش

غم بی هم نفسی کشت مرا در این شهر

در میان با که گذارم غم پنهانی خویش

گفتم ای دل که چو من خانه خرابی دیدی

گفت ما خانه ندیدیم به ویرانی خویش

زنده ام باز پس از این همه ناکامی ها

به خدا کس نشناسم به گران جانی خویش

ما به پای تو سر صدق نهادیمو زدیم

داغ رسوایی عشق تو به پیشانی خویش

اندر این بحر بلا ساحل امیدی نیست

تا بدان سو بکشم کشتی طوفانی خویش

دلم هوای خزان کرده است

دلم هوای کوچ پرنده های غریب

وپابه پای تمام نقوش بی زاری

دلم هوای پژمردن کرده ست

    چه بی تفاوتی و تلخ

دلم هوای مردن کرده ست

کجاست یار؟ کجاست؟؟؟

        کوچه؟ تنهایی

دلم هوای مردن کرده است!

مناجات...

من خــراباتی و مـسـتم به کــجا آیـم بـاز؟!

 

رو بسوی کّه روم ؟!  با که بگردم  دمــساز

 

شور و شادی بدلم مُـرد ... خدایا  تو بگــو

 

با چه سازی که برقصم ...چه بخوانم آواز؟!

 

دسـت رو سـوی تو کردم زغـم ودرد ونیــاز

 

پـر و بالــم ، توشــکستی ! بـده  بال پــرواز

 

رو  مَــگیر از  مـنو  تــنها َمـگذارم  درغـم

 

که تــوئی با دل افــسرده ء عـاشــق  هــمراز

 

بارالـــهی! ز کـجا  قـصه  کنـم من آغــاز؟!

 

که دلــم پرشــده  ُو قــصه درازاســت   دراز

 

خانه    ویران شده   ُو   قلب    منم   آواره

 

یـاربــآ ! خـانه ء دل را تـو دگـرباره  بــساز!

 

 دلـم ازدرد وغــم عــشق... به جـان آمـده بـاز

 

اشـک غــلطان بچکــید ازرُخـم ُو رفـت  بـناز

 

بغُـض غــم بســته گلـویم ، شـده ام ُپر فــریاد

 

یاررفـــته ز برم! ... با کّـه بگــویم ایـن راز؟!

 

ســوی این خــسته... نگاهــی زمحـبت انـداز

 

که گـرفــتاری مـن نیست،  بجزشــیب و فـراز

 

هـمه دم باتو مـناجات و دعـا، غـّرقه به اشـک

 

هــمه  شــب  با تو به سـجاده  پُر مــهر نــماز

 

ایــزدا...  دسـت مرا گـیرو رهـان ازغم ودرد

 

    یاررا سـوی من آورد ،عــشق را جاوید سـاز!!! 

سروده ی فرزانه شیدا