اقا سلام !!!

اقا سلام , سلام اقا   سلام اقای خوبی

خورشید من کی میرسی

جمعه شبی غروبی

بابا بزرگ میگه بیای

تویی که غرق نوری یه لحظه حس نمیکنم

حتی یه لحظه دوری

اقا سلام سلام اقا    سلام اقای خوبی

بابا براتون جمعه ها   یه نذره خوبی داره

همیشه فانوس میبر ه تو کوچه ها میزاره

اسم پر از مهر تو رو که میشنوه یه موقع

گوشه ی چشم های مامان همیشه اشک شوقه

.
.
یه عالمه پیرو جوون چشم به راهت نشستن

یه دنیا عاشق همشون منتظر تو هستن

چشم و چراغ ما بیا

حل کن تو مشکلا رو

خورشید من بیا بیا

روشن کنیم شبا رو

روشن کنیم شبا رو

اقا سلام سلام اقا سلام اقای خوبی

اقا سلام سلام اقا سلام اقای خوبی

اقا سلام سلام اقا سلام اقای خوبی

*  *  *

برای رسیدن به همه چیز باید چشمهایت را روی قلبت باز کنی بعد آرزوهایت را تا اوج توقع بالا بری.

خلوتگاه ِ متروک . . .

تو از شب دوری اما شب تو عمق چشمِ تو پیداست

دلم صد ساله که مرده ولی انگار هنوز اونجاست



کجای من هوس بود و کجای کار مشکل داشت

که سقف ِ چینی عشقت زمین خورد و ترک برداشت



یه روز احساس خیست رو نگاهم زیر بارون دید

حالا سوی نگاهم رو باید از سایه ها پرسید



تو هر جا باشی اون جا رو به فالِ نیک می گیرم

تو خلوتگاه متروکم با رؤیای تو درگیرم



دلم از بی پناهی ها تنم از غصه ها خم شد

غمم فریاد بود اما شکستم بی صدا در خود



عزیزِ بی حساب من چراغِ مرگِ خواب من

بیا و لا اقل امشب دلم رو بی صدا بشکن

"  بهمن کیاست "

می خواستم اما نشد . . .

گفتی که می خواهی پر پرواز تو باشم

در غربت و دلتنگی ات دمساز تو باشم



من را غزل بانوی شعرت خواندی ،اما وای

حتی نشد تک بیتی از آواز تو باشم



من را ببخش، بشکند دست غزل هایم!

می خواستم سرسبزی آغاز تو باشم



می خواستم،اما نشد در بی کسی هایت

همدرد تو ، هم شانه ات، همساز تو باشم




می خواستم،می خواستم اما نشد! افسوس . . .

شاید کسی نگْذاشت کوکِ ساز تو باشم



شاید اگر این قحطی واژه امان می داد

می شد که فصلی از دلِ پر راز تو باشم



لختی بخواب،لهجه ی شعرت چه بارانی ست . . .

گویی که قسمت بوده خوابآواز*تو باشم

*خوابآواز:لالایی

" وارش زمانی "

تو بمان بی من و من هم بی تو !

اینجا مهم نیست کجاست بی تو همه جا دور دست است ...






کم کَمَک بار سفر بستم و دارم می روم

شکوه از من نکنی!

که کمال تو اثر کرد به کردار دلم

تو زدی من خوردم

تو به احساس زدی ضربه ی سخت

من شدم خرد و ز حسرت مُردم

بارها گفتم و گوشَت نشنید:

که "غم تند دلم" میروم بی خبر از هرچه تپش

می روم بی احساس

تو نکن حرف ز نفرت آغاز

و تو هر بار به من خندیدی

و تو پاکی و روان بودن دل را دیدی

و تو از عاشقی ام رنجیدی!

کم کمک بار سفر بستم و دارم می روم

تو بمان با همه احساس پُری

تو پُری از خالی!

تو بمان بی من و من هم بی تو

تو بمان جای خودت

من ولی می روم این بار که بد جایی بود

دل طوفان زده و بی عطش و باخته ات

من ولی خواسته بودم ز خدا

که توانم بدهد

که تو را پُر کنم از حس روان بودن خود

که تو را بال و پری باشم و با هم بپریم

و خدا دید که گنجایش ما حد تو نیست!

و تو پرواز نخواهی که شناخت

و تو هستی پر نیست!

و دعاهای تو این بار گرفت

که تو این بار ز عشقت بردی

و به جان و دل این « آتش سرد »

یاد خود را تو به نفرت بردی!

" بهاره عامل نوغانی "

اللهم عجل لولیک الفرج . . .

یا مهدی صاحب الزمان  بنگر به حالم  . . .  کز هجر دیدار شما من بیقرارم

ایا شود  روزی که تو مولا بیایی  . . .    قبر نهان مادرت پیدا نمایی

مهدی  به جان مادرت  دردم دوا کن  . . .  ما را روان  سوی بقیع و کربلا کن


یا مهدی ادرکنی ...

نامه ای برای تو . . .

این ترانه بوی نان نمی دهد

بوی حرف دیگران نمی دهد



سفره ی دلم دوباره باز شد

سفره ای که بوی نان نمی دهد



نامه ای که ساده وصمیمی است

بوی شعر و داستان نمی دهد :



. . . با سلام و آرزوی طول عمر

که زمانه این زمان نمی دهد



کاش این زمانه زیر و رو شود

روی خوش به ما نشان نمی دهد



یک وجب زمین برای باغچه

یک دریچه آسمان نمی دهد



وسعتی به قدر جای ما دو تن

گر زمین دهد ، زمان نمی دهد



فرصتی برای دوست داشتن

نوبتی به عاشقان نمی دهد



هیچ کس برایت از صمیم دل

دست دوستی تکان نمی دهد



هیچ کس به غیر ناسزا تو را

هدیه ای به رایگان نمی دهد



کس ز فرط های و هوی گرگ و میش

دل به هی هی شبان نمی دهد



جز دلت که قطره ای است بی کران

کس نشان ز بیکران نمی دهد



عشق نام بی نشانه است و کس

نام دیگری بدان نمی دهد



جز تو هیچ میزبان مهربان

نان و گل به میهمان نمی دهد



نا امیدم از زمین و از زمان

پاسخم نه این ، نه آن . . . نمی دهد



پاره های این دل شکسته را

گریه هم دوباره جان نمی دهد



خواستم که با تو درد دل کنم

گریه ام ولی امان نمی دهد . . .

" قیصر امین پور "

Unknown

این روز ها از حال و احوال خودم سیرم

در آینه هایی کدر در حال تکثیرم



افکار پوچی در سرم زنجیر می بافد . . .

گویی برای ذهن خود هم دست و پاگیرم



فریاد هایم شهر را بیدار خواهد کرد . . .

از بس گله دارد دلم از دست تقدیرم



دیروز با من اهل دنیا مهربان. . . امروز . . .

طوری به من زل می زنند انگار واگیرم



رم کرده اسب ِ سرکش ِ خواب و خیال من

بیچاره من ، بیچاره دل ، بی چاره تعبیرم



سر را به روی ریل ِ آهن می گذارم. . . وَ

از روزگارم انتقامی سخت می گیرم



دیگر برایت شعر هایم را نخواهم خواند . . .

وقتی کنار خط پایان بی تو می میرم

تقدیم به مادر آیینه ها حضرت زهرا(س) و پسرش حضرت مهدی (عج)

تشیع آیینه . . .

نیمه شب تابوت را برداشتند    بار غم بر شانه‌ها بگذاشتند


هفت تن، دنبال یک پیکر، روان   وز پی‌ آن هفت تن، هفت آسمان


این طرف، خیل رُسُل دنبال او   آن طرف احمد به استقبال او


ظاهراً تشییع یک پیکر ولی   باطناً تشییع زهرا و علی


امشب ای مَه، مهر ورزو، خوش بتاب  تا ببیند پیش پایش آفتاب


دو عزیز فاطمه همراه‌شان   مشعل سوزان‌شان از آه‌شان


ابرها گریند بر حال علی   می‌رود در خاک آمال علی


چشم، نور از دست داده، پا، رمق   اشک، بر مهتاب رویش، چون شفق


دل، همه فریاد و لب، خاموش داشت   مُرده‌ای تابوت، روی دوش داشت


آه، سرد و بغض، پنهان در گلوی   بود با آن عدّه، گرم گفت و گوی


آه آه ای همرهان، آهسته‌تر   می‌برید اسرار را، سر بسته‌تر


این تنِ آزرده باشد جان من  جان فدایش، او شده قربان من


همرهان، این لیله‌ی قدر من است   من هلال از داغ و این بدر من است


اشک من زین گل، شده گلفام‌تر   هستی‌ام را می‌برید، آرام‌تر


وسعت اشکم به چشم ابر نیست   چاره‌ای غیر از نماز صبر نیست


چشم من از چرخ، پُر کوکب‌ترست   بعد از امشب روزم از شب، شب‌ترست


زین گل من باغ رضوان نفحه داشت   مصحف من بود و هجده صفحه داشت


مرهمی خرج دل چاکم کنید   همرهان، همراه او خاکم کنید

  " علی انسانی "

عنکبوتی که مرا در خفقان پیچیده . . .

گاه. . . از دیدن هر چیز دلم می گیرد

از نگاه به خودم نیز دلم می گیرد



عنکبوتی که مرا در خفقان پیچیده . . .

آخ. . . از سینه ی لبریز دلم می گیرد



یاد و بودی که فقط رنج برایم دارد

از شب خاطره انگیز دلم می گیرد



کرم شب تاب فراری شده از شبهایم

ماه پر حادثه برخیز دلم می گیرد



حال و روزی که فقط جغد از آن خشنود است

از غم دلهره آمیز دلم می گیرد



درد و غم از درو دیوار زمان می بارد

خسته از هق هق ِ یکریز دلم می گیرد



دست بردار تو از کشتن مردم یک دم . . .

از تو و خنجر ِ چنگیز دلم می گیرد



این همه عاشق دل سوخته را چون منصور. . .

بر سر دار نیاویز دلم می گیرد



چشمهایم به تو گفته است مگر این را که . . .

از من و فاجعه بگریز ، دلم می گیرد



که تو رفتی و نماندی نفسِ آخر را . . .

این چه رسمیست بپرهیز دلم می گیرد

" سید مهدی نژاد هاشمی (م. شوریده )"

خدایا . . .تا پاکم نکردی , خاکم نکن

نغمه های گلایه . . .

من امشب از دل تنگم بسی ناگفته ها دارم من امشب تا سحر بیدار خواهم بود و با چشمان گریانم به درگاهش چنان فریاد خواهم زد که کاخ کبریایی را بلرزانم فلک از ناله هایم اشکها ریزد چنان رعدی بپا خیزد زمین و آسمان و جنگل و دریا بهم ریزد یکی طوفان نوح آید هزار آتشفشان از کوهها خیزد دو صد باران غم از آسمان ریزد * * * به دوشم کوله بار حسرت و اندوه تنهاییست و اما بار سنگین امانت هم هزاران کوه را یارای این بار امانت نیست - و من را نیز - به سینه آتشی دارم که خورشید فلک در پیش رویش شعله ای ناچیز را ماند دلم مانند یک دریای طوفانیست که امواج بلایش تارو پود هستی ام را زیر و کرده است * * * خداوندا تو عاشق بودی و ما گرفتار چنین دام بلا کردی به دل امید و حسرت را بنا کردی خداوندا اگر روح تو را در کالبد داریم اگر بی انتهایی ترا در روح خود داریم چرا تنها و سرگردان و غمگینیم خداوندا تو آدم خلق کردی و مرا هم حضرت آدم لقب دادی مرا در آن بهشت جاودانت زندگی دادی و ناگه با گناهی که تو بر من حکم فرمودی زمین و آسمانم جابجا کردی * * * خداوندا ترا بر آستان قدسی ایت سوگند تو را بر آتش دوزخ و بر زیبایی فردوسی ات سوگند تو را بر رحمت بی حد و اقیانوسی ات سوگند تو را بر این زمین و آسمان بر پهنه های بیکران هستی ات سوگند رهایم کن از این تنهایی و اندوه و سرگردانی و تشویش رهایم کن از این دنیای زیبایی که مردان بزرگی هم برایش دست و سر دادند من این دستان کوتاه و سر سر درگریبانی که سرگردان به هر در می زند سر را نمی خواهم خداوندا اسیر زندگی کردی مرا آزادی ام با توست " بهزاد  غضنفری  "