کجاست...
دست براین دل غمگین مگذار
کز شرار دل من میسوزد
و دگر آینه هم با افسوس
همره دیدهء من گریه کنان
دیده بر دیده ی من می دوزد
با دلــم هیــچ مـگو
که ز بغضــی ســوزان
شاخه ی صبـــرو تحمل د آن
بی امان میشکند در اندوه
و دلم, همچو غروبی غمناک
پشــت کوهـی تنـها
در پریشـــانی روح
دعا دست نیازی دارد
پس خدای منه سرگشته کجاســت
که ببیند , دلِ ویرانم را
دیده ی خسته و گریانم را
بغض پنهان شده در جانم را
از دلم هیچ مپرس
که هر آن شب به مناجاتی پاک
در پس شــعله ی شمعی آرام
تا سحرگاه خـــدا
دیده ای بیــدار است
و درین نیـم ره رفتـهء خـویـش
در سوال دل خود وامانده سـت
که خدای منه سرگشته کجاســت
که اگر از سر رحمت بر من
در شادی را بست
با دلم باز بگوید ز چه رو
همچنان درب محبت بر دل
قفل و زنجــیر شد ه ست
و کدامین روزی پاسخی خواهد داد
بر مناجات منه حیرانـی
که بسـی آزرده
که بسـی وامـانده
همچنان گریانم همچنان گریانــم
پس خدای منه سرگشته کجاسـت
که مرا دریابد ، که مرا دریابد
منکه در این شب تردید سیاه
بس باو محتا جــم
