زن . . .

زنی ازکوچه رد می شد هوای شانه اش ابری

بلور سنگی چشمش ، دل دیوانه اش ابری



زنی بیهوده می خندید برای روز بی فردا

بر ای چتر بی باران ، درون خانه اش ابری



دلش اندوه می بارید و بغضش تشنة فریاد

عطشناک کمی آتش ، ولی پروانه اش ابری



به یاد روزهای دور ، درخت کاج بی مصرف

کلاغ لال بی پیغام ، و ذهن لانه اش ابری



نگاه گنگ وبی مفهـوم و جیغ باد ویرانگر

قدم می زد جنونش را ، دل دیوانه اش ابری



شبیه تکه ای کاغذ میان شاخه های کاج

زنی درباد می رقصید. . . !