تــنهـایـی ام ، فقـط ادّعا دارد!بــا ایــنهـمه بـــزرگـی اش؛جـای ِ خـالـی ات را پُر نــــمی کند . .

بود سوزی در آهنگم خدایا

تو میدانی چه دلتنگم خدایا

دگر تاب پریشانی ندارم

نهاز آهن نه از سنگم خدایا

خنده دارم به لب و هیچکس آگاه نشد

زین همه دردِ خموشانه که بر جان من است

به بهارم نرسیدی به خزانم بنگر

که به مویم اثر از برف زمستان من است

از یــــــــار صفــــا که دید تا من بینــــــــم؟

راحت ز جفـــــــــا که دیـــد تا من بینــــم؟

تو عمـــــــر منی و بیوفــــــــــایی، چه کنم؟

از عمـــــــــر وفــــــا که دیـــــد تا من بینـم؟