نفس های پرشتاب

این جا دلی به هوای تو پر می کشد دمی

چندی به راه  عبور تو پا می نهد دمی

این آرزو که به صف بسته باعادتی عجب

بگذشته باز، چه دلواپسم می کند دمی

من در هراس تمام نگفته ها گمم ولی

بیچاره دل که همره آه می رود دمی

حالا که لحن کلامم پر از ملامت است

فرقی نمی کندکه  چه تفسیر می شود دمی

ترجیح می دهم به تماشا گره خورد

آن بوی شوق که نا به کجا می برد دمی

استاده ام در اضطراب نفس های پرشتاب

آن سان که پر تپش به تکرار می زند دمی

سهم من از تمام غزل بیش و کم همین

انبوه واژه هاست که به ناگاه می رسد دمی

. . . !