شعر زندگی ام نه وزن دارد و نه قافیه ... اما دردهایم ردیف است ...!

دلم تا عشقباز آمــــــد در او جز غم نمیبینم

دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمیبینم

دمی با همدمی خرم ز جانم بر نمی آید

دمم با جان برآید چون که یک همدم نمیبینم

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده

ولیکن با که گویم راز چون محرم نمیبینم

مدارا میکنم با درد چون درمان نمی یابم

تحمل میکنم با زخم چون مرهم نمیبینم

خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه

که من تا آشنا گشتم دل خرم نمیبینم

نم چشم آبروی من ببرد از بس که میگریم

چرا گریم کز آن حاصل برون از نم نمیبینم

کنون دم در کش ای سعدی که کار از دست بیرون شد

به امید دمی با دوست و آن دم هم نمیبینم ...!