لحظه ی شیرینـــی که به تـــــو دل بستـــــــــم
از تـــــــو پرسیدم من : تـــــــــو منی یا مـــــــن تو ؟
و تــــــــو گفتی هـــــر دو ، و به تــــو پیوستم
گفتم ای کــــــاش پنــــــــاهم باشـــی ...!
همه جـــــا و همـــــه وقت تکیـــــه گاهـم باشی …!
و تو گفتــــــــی هستـــــم ؛ تا نفس هست کنارت هستم ...!
ای گل تازه که بویی زوفا؛نیست تورا...خبراز سرزنش خارجفا نیست تو را
ما اسیرغم واصلاغم ما؛نیست تو را... با اسیرغم خود رحم چرا نیست تو را
جان من سنگدلی،دل بتودادن؛غلط است...برسرراه توچون خاک فتادن غلط است
رفتن اولاست زکوی توستادن غلط است...جان شیرین بتمنای تودادن غلط است
تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد
چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد
مدتی هست که حیرانم وتدبیری نیست...عاشق بی‌سر و سامانم وتدبیری نیست
ازغمت سربه گریبانم وتدبیری نیست... خون دل رفته به دامانم وتدبیری نیست
ازجفای تو بدینسانم و تدبیری نیست...چه توان کرد پشیمانم وتدبیری نیست
شرح ماندگی خود به که تقـریر کنم
عاشقم چاره ی من چـــیست چــه تدبـیر کنم
نخل نوخیزگلستان جهان؛بسیار است...گل این باغ بسی،سرو روان بسیاراست
جان من همچو توغارتگرجان بسیاراست...ترک زرین کمرموی میان بسیاراست
با لب همچو شکرتنگ دهان بسیاراست...نه که غیرازتوجوانی نیست،جوان بسیاراست
دیگری این همه بیداد به عاشق نکنـــد
قصـــــد آزردن یاران مـــــوافق نکنـــد
مدتی هست در آزارم ومی‌دانی تو... به کمند تو گرفتارم ومی‌دانی تو
ازغم عشق تو بیمارم میدانی تو...داغ عشق تو به جان دارم ومی‌دانی تو
خون دل ازمژه می‌بارم و میدانی تو...از برای تو چنین زارم ومی‌دانی تو
از زبان تو حـــــدیثی نشـــنودم هرگـــــز
از تو شرمنده یــک حرف نبـــودم هرگــــز
مکن آن نوع که آزرده شوم ازخویت...دست بر دل نهم و پا کشم از کویت
گوشه‌ای گیرم ومن بعد نیایم سویت...نکنم بار دگــر یاد قــد دلــجویت
دیده پوشم زتماشای رخ نیکویت...سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت
بشنو پند و مکن قـــصد دل آزرده خویش
ورنه بسیار پشیمان شوی از کرده خویش ...!
من نگــــاه تو را شـــعر میکنـــم
تو شـــعر مرا نـــگاه میکنی
بازیــه عجیبی است
"شعر نگاه تو"
روی قــافیه های دلـــم می نشیند
... !
چندی به راه عبور تو پا می نهد دمی
این آرزو که به صف بسته باعادتی عجب
بگذشته باز، چه دلواپسم می کند دمی
من در هراس تمام نگفته ها گمم ولی
بیچاره دل که همره آه می رود دمی
حالا که لحن کلامم پر از ملامت است
فرقی نمی کندکه چه تفسیر می شود دمی
ترجیح می دهم به تماشا گره خورد
آن بوی شوق که نا به کجا می برد دمی
استاده ام در اضطراب نفس های پرشتاب
آن سان که پر تپش به تکرار می زند دمی
سهم من از تمام غزل بیش و کم همین
انبوه واژه هاست که به ناگاه می رسد دمی
. . . !
تو میدانی چه دلتنگم خدایا
دگر تاب پریشانی ندارم
نهاز آهن نه از سنگم خدایا
خنده دارم به لب و هیچکس آگاه نشد
زین همه دردِ خموشانه که بر جان من است
به بهارم نرسیدی به خزانم بنگر
که به مویم اثر از برف زمستان من است
از یــــــــار صفــــا که دید تا من بینــــــــم؟
راحت ز جفـــــــــا که دیـــد تا من بینــــم؟
تو عمـــــــر منی و بیوفــــــــــایی، چه کنم؟
از عمـــــــــر وفــــــا که دیـــــد تا من بینـم؟
من دلــــــــم نیست برایت بسرایـــــــــم چه کنـــــم؟
خانــــه ام خالـی و ابریست هوایــــــــم چه کنـــــم؟
می توانی فقـــــــط از گوشـــــه پلکت بزنـــــی
زخمـــــه تیــــــر کمانگیــــر به پایـــــم چه کنــم؟
آن شب از غصـــــه چه ها کرد لـبت با لــب مـــن
لـــبت افســــــوس نبوده است دوایـــم چه کنـــــــم؟
وقتـــــی از خاطـــــره هایت ننویســــــم چـه شـــود؟
با دلــــــــم بـاز ســـــــراغ تـــــو نیایـم چه کنـــــم؟
این غـــــــزل وقف توشـــــد کـــــــــاش امانـــم بدهـی
تــــا بریزد کمــــــی احســـــاس به پایت ... چه کنــــــم؟!!!
گرچه عمریست غریبانه فراموش تو ام
باز مشتاق تو و گرمی آغوش تو ام
باورم نیست که بیگانه شدی با من و من
همچو یک خاطره ی کهنه فراموش تو ام
شانه بر زلف سیاهت چو زنی یاد من آر
که چنان زلف تو آویخته بر دوش تو ام
نیستی تا که بگویم به تو ای مایه ی ناز
تشنه ی بوسه ای از آن دو لب نوش تو ام
حسرتی گر به دلم هست همان دیدن توست
من پرستوی خزان دیده و خاموش تو ام
"محمد نوعی"
بی محبت مادر یک قنات بی آبم مثل راه بی مقصد مثل عکس بی قابم
بی محبت مادر از شکوفه ها دورم یک کبوتر بی بال یک چراغ بی نورم
بی محبتِ مادر چون لبان بی لبخند ساکتم و غمگینم مثل بلبلی در بند
بی محبت مادر در دلم صفایی نیست از بهار در قلبم هیچ رد پایی نیست
همین که فــــــکر کنـم
مـــــن وتـــــو
دو نفــــــــریـم
دلتنــــــــــگ تر میشوم ... برای تـــــو . . . "عباس معروفی"
