** زیـنـب(س) بـه نـاله گـویـد کـشـتـند مــادرم را** ایـن یک ز ضـرب سـیـلی آن یک ز تـازیانه **

ای روح آفتاب چرا پا نمی شوی
بانوی بو تراب چرا پا نمی شوی پهلوی منهم از خبر رفتنت شکست
رکنم شده خراب چرا پا نمی شوی با قطره قطره اشک سلامت نموده ام
زهرا بده جواب چرا پا نمی شوی خورشید لطمه دیده حیدر بلند شو
بر جمع ما بتاب چرا پا نمی شوی رفتی و روی صورت خود را کشیده ای
ای مادر حجاب چرا پا نمی شوی بی تو تمام ثانیه ها دق نموده اند
رفته زمان بر آب چرا پا نمی شوی روی کبود تو به نگاهم اشاره کرد
مردم از این خطاب چرا نمی شوی می میرد از تنفس دلگیر کوچه ها
ای غنچه های ناب چرا پا نمی شوی

"رحمان نوازنی"

هلالی جغتایی ...

ترک یاری کردی و من همچنان یارم ترا

دشمن جانی و از جان دوست تر دارم ترا


گر به صد خار جفا آزرده سازی خاطرم

خاطر نازک به برگ گل نیازارم ترا


قصد جان کردی که یعنی دست کوته کن ز من

جان به کف بگذارم و از دست نگذارم ترا


گر برون آرند جانم را ز خلوتگاه دل

نیست ممکن جان من کز دل برون آرم ترا


یک دو روزی صبر کن ای جان بر لب آمده

زآنکه خواهم در حضور دوست بسپارم ترا


اینچنین کز صوت مطرب بزم عیشت پر صداست

مشکل آگاهی رسد از ناله ی زارم ترا


گفته ای خواهم "هلالی" را به کام دشمنان

این سزای من که با خود دوست تر دارم ترا

من ...

"من"

مرا که میشناسی؟!

خودمم...

کسی شبیه هیچکس!

کمی که لابه لای نوشته هایم بگردی پیدایم میکنی...

شبیه شعرهایم هستم،
    
شاد،     گاهی غمگین،        مهربان،
    
 صبور،     کمی هم بهانه گیر

اگر نوشته هایم را بیابی منم همان حوالی ام...

شبیه باران پاییزی؛

از فاصله ها دور

و به عشق نزدیک...!

یا صاحب الزمان اگر حجاب ظهورت حضور تار من است خدا کند که بمیرم ...

شاید او آمده و بار دگر برگشته  وای بر حال من و تو که اگر برگشته
نصف یک روز در این شهر اقامت کرده  سر شب آمده و وقت سحر برگشته

زانوی غم به بغل داشته در ندبه خویش گریه کرده است و با دیده تر برگشته
چقدر  خون دل از دست من و تو خورده است با دو پیمانه از این خون جگر برگشته

از چه معلوم که این وقت که ما منتظریم چقدر آمده اینجا چقدر برگشته
شاید این مرد به کرات سفر کرده و باز طبق تشخیص خود او ز سفر برگشته

آه ای مرد جهان منتظر مقدم توست باز برگرد که امروز خطر برگشته

" نادر حسینی "

خدایا ! ببخشای مرا …
آنقدر که حسرت نداشته هایم را خوردم ، شاکر داشته هایم نبودم …
خداوندا
نادانی دیروز ، شادی امروزم را گرفت !
نادانی امروزم را بگیِر تا شادی فردایم را از دست ندهم …  

حسینـــــــــــم؛ عزیز دل مامان .... تولدت مبــــــــــــــارک باشه قشنگ من ...

6بهمن ماه به سال 1375خورشیدی ساعت4/5 عصر سرد زمستان

رسید به زمین٬با اولین مکش اکسیژن به ریه هایش صدای گریه اش بلند شد

نمی دانم شاید لحظه ای دلش برای سرزمینی در آن سو تنگ شده بود

شاید با درک گرمای آغوشم آن سو را به فراموشی سپرد

ومن در گوشش نوای عشق نجوا می کردم

ستاره ی آسمان زندگیمان امسال 6 سال از درخشش تو می گذرد.

ومن با قلبی لبریز از شکر وسپاس پروردگار عاشقانه تو را در آغوش می فشارم

تو بخش دیگری از احساسات نهفته در وجودم را به من شناساندی.

تو وجود مرا از نو با مطلعی تازه سرودی

تو تنها کسی هستی که مرا "مادر"نامیدی.

 ... تولدت مبارک عزیز مادر...

  صدای یک پرواز ، فرود یک فرشته ، آغاز یک معراج ...و شروع یک زندگی...

سبزترین لحظات رو برات آرزو میکنم قشنگ مامان...

تولـــــــــدت مبــــــارک حسین جوووون

گاه می‌گویم فغانی برکشم باز می‌بینم صدایم کوته است...

امشب از قافیه داد تنـــــــــم میلرزد

کلا از واژه فریـــــــــاد تنــــــم میلرزد

شب غلام است جهانشاه کنار خســــرو

کوه از تیشه من از ناله فرهاد تنـــم میلرزد

دل من کوچک و زار است صیدش نکنی

قبلا از آدم صیـــــــاد  تنـــــــــــم میلرزد

دلـــــم آمیخته با عطســـــه گلهای تنت

ای خدا صبــــــــــر! که ای داد تنم میلرزد

گر چه زیبایی تو باد به صحــــــرا نبرد

از تماشای تو در باد  تنــــــــــم میلرزد

ماه شیدای من انگـــــــار مرا میسوزد

از همین خاطره در یــــــــاد تنم میلرزد

" مرحومه نجمه زارع "

غم که می‌آید در و دیوار، شاعر می‌شود!!

در تو زندانی‌ترین رفتار شاعر می‌شود...

می‌نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی!!

خط‌کش و نقاله و پرگار، شاعر می‌شود...

تا چه حد این حرف‌ها را می‌توانی حس کنی؟

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می‌شود...

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم!!

از تو تا دورم دلم انگار شاعر می‌شود...

باز می‌پرسی: چه‌طور این‌گونه شاعر شد دلت؟

تو دلت را جای من بگذار شاعر می‌شود...

گرچه می‌دانم نمی‌دانی چه دارم می‌کشم!

از تو می‌گوید دلم هر بار شاعر می‌شود ...

" حمید مصدق "

سینه ام آینه ایست،

با غباری از غم.

تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار.

آشیان تهی دست مرا ،

مرغ دستان تو پر می سازند.

آه مگذار، که دستان من آن؛

اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد . . .

" فریدون مشیری "

نشسته بود خیال تو همزبان با من

که باز ، جادوی آن بوی خوش ، طلوع تو را

در آشیانه خاموش من بشارت داد

زلال عطر تو پیچید در فضای اتاق

جهان و جان را در بوی تو گل شناور کرد.


در آستانه ی در

به روح باران می ماندی ،

از طراوت محض!

شکوه رحمت مطلق ز چهره ات می تافت

به خنده گفتی :

" تنها نبینمت!"

گفتم :

"غم تو مانده و شب های بی کران با من"

دلـــــــــــــم بد جوری هواتو کرده آقااااا بیــــــــا !!! ... دلم خیــــلی گرفته ...

...  اللهم عجل لولیک الفـــــــــــرج  ...