خسته . . .

پشت شیشه برف می بارد

در سکوت سینه ام , دستی

دانه ی اندوه می کارد

 

مو سپید آخر شدی ای برف

تا سرانجام چنین دیدی

در دلم باریدی ... ای افسوس

بر سر گورم نباریدی

چون نهالی سست می لرزد

روحم از سرمای تنهایی

می خزد در ظلمت قلبم

وحشت دنیای تنهایی

 

دیگرم گرمی نمی بخشی

عشق , ای خورشید یخ بسته

سینه ام صحرای نومیدیست

خسته ام , از عشق هم خسته

خداحافظ . . .

تو را از دور می بوسم به چشمی تر خداحافظ

مرا باور نکردی می روم دیگر خداحافظ



میان های های گریه گفتم دوستت دارم

از این دنیا گذشتم ای ز جان بهتر خداحافظ



برای آنکه دردم کم شود از من نهان گشتی

ولی با رفتنت شد دردم افزون تر خداحافظ *



تو گرم مهربانی ها شدی آری نمی دانی

به آتش می کشد من را هنوز آذر خداحافظ



مرا لایق ندیدی تا بپرسی حال و روزم را

برو با دیگران ای بی وفا دلبر خداحافظ



تنم می سوزد از تب سالها اینگونه خوابیدم

در آغوش غمت با دیدگانی تر خداحافظ



به محض آنکه چشمم روی هم آید تو را بینم

نمی دانی چه دارم می کشم یکسر خداحافظ



سکوتم بغض بی حدیست جاری تا به روز حشر

سکوتت جور پنهانیست ای دختر خداحافظ



صدای در شنیدم باز کردم غصه ای نو بود

به خواری گشته ام بازیچه ی این در خداحافظ



به محض آنکه گفتم می روم با خنده ای گفتی

برو هر جا که می خواهد دلت بهتر خداحافظ

"  احسان اکابری  "

دلخسته . . .

وقتی که در قلبم جز درد ِ عشقی نیست

وقتی که می ترسم از ظلمت شبها

وقتی من و گریه همسفره ی دردیم

وقتی که تنهایم. . . تنهاتر از تنها




وقتی که رویایم از روح تو دور است

وقتی که چشمانت آسوده از دردند

وقتی که در روحم بغض و سکوتی سخت

بی وقفه دنبال همدرد می گردند




وقتی دلم از تو با من نمی گوید

وقتی که ایمانم رسوای تردید است

وقتی که همجنسِ شبهای تاریکم

رویای من اما بی تاب خورشید است




بی تو دلم وقتی گم کرده دنیا را

بی تو دلم وقتی همخانه ی مرگ است

وقتی که باران ِ احساسِ من بی تو

بر شهر تنهایی بیروح و بیرنگ است




هر واژه از شعرم یعنی پریشانی

یعنی که می میرم، کو راحت جانم ؟

یعنی که من روزی دلخسته از غمها

از مرگ تنهایی دیوانه می خوانم !

"نرگس  عینی "

دلم آغوش می خواهد . . .

بیا بیدار و بی تابم ، دلم آغوش می خواهد

مرا محصور کن در خود ، تنم تن پوش می خواهد



ببین دستان سردم را ، بپرس احوال قلبم را

ببوس امشب لبانم را ، که او هم نوش می خواهد



نگاهی کن به چشمانم ، بکش دستی به موهایم

فدای شانه های تو ، سر ِ من دوش می خواهد



دلت را با دل تنگم ، یکی کن مهربان من

که حسرت های دیرینه کمی پاپوش می خواهد



اگر پر حرف و پر دردم ، غم عشق تو سنگین است

نگو ای نازنین این زن ، فقط یک گوش می خواهد !



من از ابراز احساسم ، نباید دست بردارم

اگرچه چشم ظاهر بین ، مرا خاموش می خواهد

 "  مرضیه خدیر  "

jتا خدا هست . . .

نه تو می مانی

نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت

غصه هم خواهد رفت آن چنانی

که فقط خاطره ای خواهد ماند

لحظه ها عریانندبر تن لحظه ی خود

جامه ی اندوه مپوشان هرگز

تو به آیینه . . .

نه . . . !

آیینه به تو خیره شده است

تو اگر خنده کنی، او به تو خواهد خندید

و اگر بغض کنی

آه از آیینه ی دنیا که چه ها خواهد کرد

گنجه های امروز ، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف

بسته های فردا ، همه ای کاش ای کاش

ظرف امروز ولیکن خالیست

ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود

غم که از راه رسید ، در این خانه بر او باز مکن

تا خدا یک رگ گردن باقیست

تا خدا هست به غم وعده ی این خانه مده . . . !

من به من میرسم انگار . . .

در هیاهوی زمان

در دل ساکت شب

بی رمق ، خسته و سرد

من به دنبال خودم می گردم

کی شدم گمشده در وادی غم

من که بودم. . . ؟

کیستم. . . ؟

چه کسی خواهم شد؟

قاصدی بی مقصد

آه. . .

ای رفته ز یاد

مشتی از خاک زمین

من گمشده ام

چه کسی خواهد یافت

من ِ سرگردان را . . .

من ِ پاییزی را . . .

گم شدم در تنهایی

وسعتی توخالی

باد برده است مرا

یا که یک خواب عمیق

من چه اندازه زیاد

پوچ و خالی شده ام

عشق از یاد دلم رفته چه زود

هیس. . . ساکت. . . انگار. . .

که صدایی خبر از آمدنم می دهد

این صدای قدم خسته توست

یا نوای قدم رسته من

آنچه از من شده دور

به تنم می آید

من به من می رسم انگار دگر

شاید این بار شکوفا شوم

هیس. . . ساکت. . . انگار. . . !

سردار قصه های قشنگ من . . .

میخواست اتفاق بیفتد بعد ، تا اوج عشق همسفرم باشد

میگفت اگر قرار به نابودیست ، بگذار دست تو تبرم باشد

میخواستم عروس غزل باشم ، مفعول فاعلات مفاعیلن

گاهی که وزن و قافیه بر هم ریخت ، عشق آن هجای بیشترم باشد



من مؤمنانه دل به دلت دادم ، دیدی تمام خواسته ام این بود

عمری به پای عشق تو بنشینم ، تا سایه ات به روی سرم باشد



تاریخ و آن حکایت تکراری ، یک زن که باز روی خودش خط زد

هر چند بی حضور تو خواهم مُرد ، از حق خویش میگذرم باشد



سردار قصه های قشنگ من ، دستی تکان بده و خدا حافظ

بگذار داغ چشم غزل ریزت ، تا روز مرگ بر جگرم باشد

" مهناز  فرهودی "

وقتی که نیستی . . .

تن پوش بغض هایم را

با روبانی به رنگ درد

برای غربتت گشودم

و اشکهای خجولم

با رگباری از هق هق

برایت بارانی شد

نه تو را قابل نیست

چشمه چشمه خون باید جوشید

وقتی که جهان در نبودت پا بر جاست...


" میثم عبدالملکی  "

مترسک ناگزیر . . .

تا کی به پای حسرت باران بایستیم ؟

با چتر در میان بیابان بایستیم ؟



مثل مترسکی همه ناچار و ناگزیر

در زیر سایه های کلاغان بایستیم ؟



هر فرد میله ی قفس خالی ِ خود است

تا کی میان این همه زندان بایستیم ؟



ای رود سمت آمدنت را نشان بده

رخصت بده کنار درختان بایستیم



یک جمعه گفته ای که می آیی ، ولی بگو

باید کدام سمت خیابان بایستیم ؟! 

شهادت مظلومانه امام مسموم، غریب الغربا , امام رضا (ع) تسلیت و تعزیت باد.

      

   جام دل در سوگ تو پرخون گشت

چشم چون نوشـَد تو را

عشق بر رفع عطش ، کوشد تو را

آدمی دانست در آخر رضای کیستی ؟!

یا که در مشهد فقط جوشد تو را

رنگ بفروشد تو را ؟!



خواندم از انسانی ات

قصّه ی دریائی و بارانی ات

ای امیر ِ بی نهایت ، هشتمین در ماورا !

مانده ام از آسمان گردانی ات

سیر ِ آبادانی ات



حُسن ِ ربّ العالمین

بر خداوند ِ خداوندان قرین

زاهدان را درب نور و عارفانی را حضور

اسوه ی مهر و محبّت بر زمین

پس تویی ای راز دین!



حیرتم افزون گشت

جام دل در سوگ تو پرخون گشت

کورها آندم ، تو را نشناختند و تاختند

زهر تهدید از خطا بیرون گشت

دیده ها جیحون گشت



باز می گریم به خود

بی سر و ناساز می گریم به خود

کاش اکنون چون تو یار ِ مهربانی داشتم

بشنو! با آواز می گریم به خود

باز می گریم به خود



ناله ها پَر می کشند

بر محبّت هایتان سر می کشند

ناگهان قربانی ِ طرز نگاهت می شوند

تا لبانم اشک را تر می کشند

عکس دلبر می کشند



واژه ها حیران ِ توست

سطرها زیبنده ی پیمان ِ توست

عشق بادا ناتمـام و عاشقی ها مستدام

این «زلال» ، آهوی سرگردان توست

جاری ِ چشمان توست


* * *
"  ابوالفضل  عظیمی بیلوردی( دادا )"



امام محمد تقی (ع):

بدان که از دید خداوند پنهان نیستی

پس  بنگر که  چگونه هستی !؟

_ یا امام رضا :
چون  بخود  نگریستم  جز بی حیائی و بی شرمی  در برابر ارباب خودم  ندیدم

امشب  دعایم  کن  تا  دیگر  با  گناهانم  دل  فرزندت " مهدی " را  نشکنم.